La première semaine
Blijf op de hoogte en volg Marissa
09 Februari 2013 | Frankrijk, Hattigny
Oui oui, de eerste werkweek zit er op, 40 uurtjes meegedraaid, nu heerlijk weekend, daar ga ik even goed van genieten! Hoewel 4,5 maand nog erg lang lijkt, is de afgelopen week voorbij gevlogen.
Inmiddels raak ik gewend aan de Franse gewoontes. Het is alleen een beetje aanpassen, zo eten ze zowel 's middags als 's avonds warm, dus als we pauze hebben krijgen we een warme maaltijd voorgeschoteld. Dit werkt natuurlijk in combinatie met 's avonds een warme maaltijd niet erg mee aan de lijn, het idee was om te gaan hardlopen over het park, daar kom ik nog op terug aangezien we uhh.. juist, tot aan onze enkels in de sneeuw staan. We hebben hier dus standaard een uur lang pauze, dus niet zoals in Nederland 2 keer een kwartier en een half uur. Meestal krijgen we deze pauze rond 13:30 uur / 14:00 uur, wanneer je al bent gaan zitten omdat je bijna omvalt van de honger. Na de pauze is de dag ook zo voorbij.
De manier van werken vind ik wel fijn, ondanks dat het even wennen was, ja ja alles is even wennen, ik ben me er van bewust dat ik dat de hele tijd zeg.. In ieder geval worden we behoorlijk vrij gelaten, met name in het helpen van de gasten. De eerste 2 dagen hebben onze collega’s ons het systeem uitgelegd, met name de eerste dag stonden we continue met hen mee te kijken als ze gasten hielpen. De 2e dag werd dat al wat minder en stuurde ze ons ook zelf op gasten af. Die eerste keren kreeg ik nog wel de neiging om spontaan door mijn knieën te zakken en me achter de receptie te verstoppen als er Duitse of Franse gasten aankwamen, of in ene heel aandachtig iets te gaan staan bekijken.. Maar mijn Franse collega’s hadden alles door en riepen dan vrolijk terwijl ik zo aandachtig om me heen stond te turen: ‘Marissa, help jij die gast even?’ En dan kon Marissa er natuurlijk niet meer onder uit komen, hoe 'druk' ze op dat moment ook was.. Maar goed, hoe meer je het zelf doet, hoe makkelijker het gaat, uiteindelijk ben je wel over die onzekerheid heen en ik vermeld er heel vaak ook bij dat ik een beetje Frans spreek, zodat ze niet meteen hele hoge verwachting van me hebben. Er komen wel van die mensen langs waar ik dan dapper of stap, ‘Bonjour,’ ‘Bonjour blablablablabalbalabla, ratelderatel,’ inmiddels hangt me mond dan al half open van verbazing over het feit dat iemand zo snel en rap kan spreken en de enige reactie die ik dan kan geven is: ‘ik ga er even een collega bij halen, één moment..’ Je zou de gezichten van sommige gasten dan eens moeten zien, het blijft een moment stil, vervolgens zien ze het bordje, en formation (in opleiding) en het bordje waarop staat dat ik stagiaire ben en dat ik Frans LEER en ik geloof dat er dan ergens een lichtje bij hen gaat branden met dat tussen het niveau van hun Frans en dat van mij een wereld van verschil ligt. Inmiddels gaat het begrijpen van de gast al wel een stuk beter, daar ben ik erg blij om! Ik merk dat ik vrij snel woorden op pik van mijn collega’s en ook van gasten en deze dan gebruik in zinnen. Dat voelt wel stoer en professioneel haha.
De eerste 2 dagen heb ik met name samen met Willemijn gasten te woord gestaan, zo samen voelde lekker veilig. Samen begrijp je toch al meer van dat geratel dan alleen. Al vrij snel moesten we het ook alleen doen, zo was Willemijn de 2e dag al 2 uur eerder klaar en ook woensdag en donderdag was zij vrij. Woensdag heb ik de ochtend nog een beetje meegekeken met collega’s, de middag stond ik zelf gasten te helpen. Alleen het systeem waarin dingen worden opgenomen die ontbreken in huisjes of die kapot zijn vind ik nog erg lastig. Het begint bij het begrijpen van de gast en als je het eenmaal begrijpt moet je het nog met afkortingen in het systeem zetten, dit wordt dan rechtstreeks doorgestuurd naar de afdeling die mensen langs stuurt om datgene wat ontbreekt of kapot is te repareren. Van die afkortingen komt bij mij nog weinig terecht.
Woensdag ben ik samen met een andere collega begonnen aan het maken van de pochettes voor vrijdag. Dit zijn plastic zakjes met 2 sleutels per cottage, een plattegrond van het park en programma van de activiteiten en een coupon met de parkeerkaarten en het cottagenummer. In eerste instantie zouden het 639 aankomsten zijn deze vrijdag, uiteindelijk bleken het er gister ergens in de 700 te zijn. Dat hebben we gemerkt ook, maar daar kom ik later op terug! In ieder geval begrijp je dat je met zoveel aankomsten behoorlijk wat pochettes moet maken. Woensdagmiddag was Willemijn nog even langs gekomen met het nieuwtje dat ze een ‘kleine’ aanpassing in de cottage had gedaan. Toen ik ’s avonds thuis kwam bleek dat ze de hele boel had verbouwd, de eethoek was de zithoek geworden en andersom. Zie de foto’s. Uiteindelijk is het wel erg gezellig en hebben we geen verrekijker meer nodig om de televisie te kunnen zien, de ‘kleine’ aanpassing is goed bevallen. Inmiddels hebben we ook uitgevonden hoe de hdmi-kabel werkt, waardoor we nu alle programma’s en films lekker via de tv kunnen bekijken.
Woensdag heb ik tijdens het maken van de pochettes ook achter de receptie geholpen, donderdag heb ik met een collega de hele ochtend in het callcenter gezeten om de pochettes af te maken. Toen kwam er in ene haast achter want er moesten er nog zo veel gemaakt worden en ze moesten voor de volgende dag af. Ik was donderdag om 17:00 uur klaar met werken, om 16:00 uur kreeg ik nog de opdracht bij het cyclecenter een voiturette op te halen voor de volgende dag. Woehoee, eindelijk was het moment daar, ik mocht scheuren in zo’n (golf)karretje, genaamd een voiturette dus. Mijn collega legde me uit waar ik heen moest, in eerste instantie begreep ik haar niet, tot ze onze foto ging uitbeelden die we vorige week zaterdag hadden gemaakt, waarop Willemijn met haar happy face een sprong maakt. Juist, ze volgen ons via facebook. Big brother is watching you. Ik durf er spontaan niks meer op te zetten. Uiteindelijk ben ik dus naar het cyclecenter gegaan, ondertussen Willemijn onder de douche vandaan gebeld dat ze onmiddellijk moest komen want we mochten in een voiturette, lalalaaa! Vervolgens met dat ding compleet verdwaald, 3 kwartier later kwam ik weer aanzetten bij de receptie waar me nog even duidelijk werd gemaakt dat ik de volgende dag maar niet meer moest verdwalen. Primaaa.
Woensdag en donderdag zaten er op wat betekende dat Willemijns vrije dagen voorbij waren. Vrijdagochtend konden we lekker uitslapen. Ik moest een dienst draaien van 12:00 tot 20:00 uur en zij een dienst van 14:00 tot 22:00 uur. Om 12:00 uur ben ik samen met een collega in de voiturette naar de FFCI gereden. Er zijn 2 FFCI’s op het park, ik ging naar die aan de westkant, dit is het eerste punt waar de auto’s langs komen als ze het park oprijden en meteen ook de check-in. Je stapt op auto’s af, vraagt het reserveringsnummer, zoekt de juiste pochette en legt vervolgens uit wat er in de pochette zit, hoe ze bij de cottage komen en dat ze hun auto tijdens het uitladen voor de cottage mogen laten staan en daarna op de dichtstbijzijnde parkeerplaats moeten parkeren. In eerste instantie liep ik met mijn collega mee die de hele tijd zei, ecoute bien, ecoute bien, nou dat deed ik hoor, me oren stonden wagen wijd open, mijn mond trouwens ook toen ze begon te ratelen in het Duits tegen mensen met een Duits kenteken. Juist, dit werd ook van mij verwacht? Uhh, had ik al vermeld dat Duits niet echt mijn taal was? Uiteindelijk heb ik misschien de helft van het verhaal aan de gasten verteld, maar ze begrepen me en dat vond ik al heel wat. Toen ik het eenmaal door had was het ook wel leuk. Je begrijpt met meer dan 700 aankomsten dat het de hele dag behoorlijk doorloopt, de dag was dan ook al snel voorbij. Ik vind het erg leuk om met mensen te werken, met name Nederlanders of Belgen die Nederlands spreken zijn dolgelukkig als ze er achter komen dat ze gewoon in het Nederlands kunnen communiceren met je. Toen ik terug zat op de fiets naar huis kwam ik nog een groep Belgen tegen die graag een lift op mijn fiets wilde. HAHA, mijn fiets waarvan de versnellingen niet werken en waarbij we heuvelopwaarts moesten, uhh dat dacht ik niet, in eerste instantie dachten ze dat ik Frans was, dus toen ik in het Nederlands zei dat zij dan mochten fietsen met mij achterop klonk er een hard lachsalvo waarop vervolgens de hele groep van zeker 10 man me herkende, omdat ik ze die middag bij de FFCI had geholpen. We worden niet alleen herkend door gasten, maar ook door collega’s die ik nog nooit heb ontmoet. Ooo jullie zijn de nieuwe stagiaires, hoppa meteen 2 zoenen, gezellig hoor!
Om 20:00 uur sloot de FFCI aan de oostkant en werden de laatste gasten naar de andere FFCI gestuurd. Willemijn en ik waren samen met onze leidinggevende nog over, we sloten de boel af en vervolgens moesten Willie en ik samen met de voiturette terug naar de receptie, waarop zij nog naar de andere FFCI moest tot 22:00 uur. Wij onze voiturette ingestapt, kwam onze leidinggevende nog aanzetten met wat pochettes die nog terug moesten, ik riep voor de grap heel hard: 'va, va, va!' dus Willemijn geeft vol gas waarop we met een noodgang langs de beste man heen racete, ik geloof dat wij het grappiger vonden dan hij. Uiteindelijk pakte hij ons goed terug, toen we nog niet eens halverwege waren kwamen we erachter dat onze accu bijna leeg was, terwijl we nog een heel stuk heuvel op heuvel af moesten. Moest natuurlijk ook net weer ons overkomen. We stonden aan de rand van het park in het donker met een lege accu. Onze leidinggevende haalde ons in en toen we heel hard begonnen te zwaaien om hulp zwaaide hij vrolijk terug en gaf nog wat extra gas bij. Merci bien, monsieur. Ik kwam nog op het idee om te gaan duwen, nou zal ik je zeggen dat je met sneeuw, een voiturette en iemand achter het stuur niet erg ver de heuvel op komt als je in je eentje gaat duwen. Goh wat hebben wij gelachen. Als de voiturette even stil stond en je drukte vervolgens het gas in, kon hij daarna weer een stukje vooruit. Uiteindelijk besloot ik de receptie te bellen, toen ik eenmaal gehoor kreeg vond Willemijn het tijd om maar weer eens het gaspedaal in te drukken waarop ze vol over mijn tenen reed, ik geloof niet dat ik wil weten of die persoon aan de andere kant van de lijn me verstaan heeft. Gelukkig kwam onze redding door een andere voiturette die we aan hebben gehouden en die ons vervolgens terug naar de receptie heeft geduwd.
Jep, dat was me het weekje wel weer. Vandaag en morgen dus lekker vrij. Willemijn haar fiets staat nog bij de receptie omdat ze gisteravond door de security was thuis gebracht, dus het plan is om zo maar eens door de sneeuw naar de receptie te gaan hardlopen om haar fiets op te halen, aangezien ze met mijn fiets vanochtend naar werk is gegaan. Verder vandaag een beetje opruimen, lekker ontspannen en nog even met het thuisfront skypen.
Iedereen een hele fijne dag en ik zal snel weer wat schrijven vanuit la douce france!
Bonne journée!
Inmiddels raak ik gewend aan de Franse gewoontes. Het is alleen een beetje aanpassen, zo eten ze zowel 's middags als 's avonds warm, dus als we pauze hebben krijgen we een warme maaltijd voorgeschoteld. Dit werkt natuurlijk in combinatie met 's avonds een warme maaltijd niet erg mee aan de lijn, het idee was om te gaan hardlopen over het park, daar kom ik nog op terug aangezien we uhh.. juist, tot aan onze enkels in de sneeuw staan. We hebben hier dus standaard een uur lang pauze, dus niet zoals in Nederland 2 keer een kwartier en een half uur. Meestal krijgen we deze pauze rond 13:30 uur / 14:00 uur, wanneer je al bent gaan zitten omdat je bijna omvalt van de honger. Na de pauze is de dag ook zo voorbij.
De manier van werken vind ik wel fijn, ondanks dat het even wennen was, ja ja alles is even wennen, ik ben me er van bewust dat ik dat de hele tijd zeg.. In ieder geval worden we behoorlijk vrij gelaten, met name in het helpen van de gasten. De eerste 2 dagen hebben onze collega’s ons het systeem uitgelegd, met name de eerste dag stonden we continue met hen mee te kijken als ze gasten hielpen. De 2e dag werd dat al wat minder en stuurde ze ons ook zelf op gasten af. Die eerste keren kreeg ik nog wel de neiging om spontaan door mijn knieën te zakken en me achter de receptie te verstoppen als er Duitse of Franse gasten aankwamen, of in ene heel aandachtig iets te gaan staan bekijken.. Maar mijn Franse collega’s hadden alles door en riepen dan vrolijk terwijl ik zo aandachtig om me heen stond te turen: ‘Marissa, help jij die gast even?’ En dan kon Marissa er natuurlijk niet meer onder uit komen, hoe 'druk' ze op dat moment ook was.. Maar goed, hoe meer je het zelf doet, hoe makkelijker het gaat, uiteindelijk ben je wel over die onzekerheid heen en ik vermeld er heel vaak ook bij dat ik een beetje Frans spreek, zodat ze niet meteen hele hoge verwachting van me hebben. Er komen wel van die mensen langs waar ik dan dapper of stap, ‘Bonjour,’ ‘Bonjour blablablablabalbalabla, ratelderatel,’ inmiddels hangt me mond dan al half open van verbazing over het feit dat iemand zo snel en rap kan spreken en de enige reactie die ik dan kan geven is: ‘ik ga er even een collega bij halen, één moment..’ Je zou de gezichten van sommige gasten dan eens moeten zien, het blijft een moment stil, vervolgens zien ze het bordje, en formation (in opleiding) en het bordje waarop staat dat ik stagiaire ben en dat ik Frans LEER en ik geloof dat er dan ergens een lichtje bij hen gaat branden met dat tussen het niveau van hun Frans en dat van mij een wereld van verschil ligt. Inmiddels gaat het begrijpen van de gast al wel een stuk beter, daar ben ik erg blij om! Ik merk dat ik vrij snel woorden op pik van mijn collega’s en ook van gasten en deze dan gebruik in zinnen. Dat voelt wel stoer en professioneel haha.
De eerste 2 dagen heb ik met name samen met Willemijn gasten te woord gestaan, zo samen voelde lekker veilig. Samen begrijp je toch al meer van dat geratel dan alleen. Al vrij snel moesten we het ook alleen doen, zo was Willemijn de 2e dag al 2 uur eerder klaar en ook woensdag en donderdag was zij vrij. Woensdag heb ik de ochtend nog een beetje meegekeken met collega’s, de middag stond ik zelf gasten te helpen. Alleen het systeem waarin dingen worden opgenomen die ontbreken in huisjes of die kapot zijn vind ik nog erg lastig. Het begint bij het begrijpen van de gast en als je het eenmaal begrijpt moet je het nog met afkortingen in het systeem zetten, dit wordt dan rechtstreeks doorgestuurd naar de afdeling die mensen langs stuurt om datgene wat ontbreekt of kapot is te repareren. Van die afkortingen komt bij mij nog weinig terecht.
Woensdag ben ik samen met een andere collega begonnen aan het maken van de pochettes voor vrijdag. Dit zijn plastic zakjes met 2 sleutels per cottage, een plattegrond van het park en programma van de activiteiten en een coupon met de parkeerkaarten en het cottagenummer. In eerste instantie zouden het 639 aankomsten zijn deze vrijdag, uiteindelijk bleken het er gister ergens in de 700 te zijn. Dat hebben we gemerkt ook, maar daar kom ik later op terug! In ieder geval begrijp je dat je met zoveel aankomsten behoorlijk wat pochettes moet maken. Woensdagmiddag was Willemijn nog even langs gekomen met het nieuwtje dat ze een ‘kleine’ aanpassing in de cottage had gedaan. Toen ik ’s avonds thuis kwam bleek dat ze de hele boel had verbouwd, de eethoek was de zithoek geworden en andersom. Zie de foto’s. Uiteindelijk is het wel erg gezellig en hebben we geen verrekijker meer nodig om de televisie te kunnen zien, de ‘kleine’ aanpassing is goed bevallen. Inmiddels hebben we ook uitgevonden hoe de hdmi-kabel werkt, waardoor we nu alle programma’s en films lekker via de tv kunnen bekijken.
Woensdag heb ik tijdens het maken van de pochettes ook achter de receptie geholpen, donderdag heb ik met een collega de hele ochtend in het callcenter gezeten om de pochettes af te maken. Toen kwam er in ene haast achter want er moesten er nog zo veel gemaakt worden en ze moesten voor de volgende dag af. Ik was donderdag om 17:00 uur klaar met werken, om 16:00 uur kreeg ik nog de opdracht bij het cyclecenter een voiturette op te halen voor de volgende dag. Woehoee, eindelijk was het moment daar, ik mocht scheuren in zo’n (golf)karretje, genaamd een voiturette dus. Mijn collega legde me uit waar ik heen moest, in eerste instantie begreep ik haar niet, tot ze onze foto ging uitbeelden die we vorige week zaterdag hadden gemaakt, waarop Willemijn met haar happy face een sprong maakt. Juist, ze volgen ons via facebook. Big brother is watching you. Ik durf er spontaan niks meer op te zetten. Uiteindelijk ben ik dus naar het cyclecenter gegaan, ondertussen Willemijn onder de douche vandaan gebeld dat ze onmiddellijk moest komen want we mochten in een voiturette, lalalaaa! Vervolgens met dat ding compleet verdwaald, 3 kwartier later kwam ik weer aanzetten bij de receptie waar me nog even duidelijk werd gemaakt dat ik de volgende dag maar niet meer moest verdwalen. Primaaa.
Woensdag en donderdag zaten er op wat betekende dat Willemijns vrije dagen voorbij waren. Vrijdagochtend konden we lekker uitslapen. Ik moest een dienst draaien van 12:00 tot 20:00 uur en zij een dienst van 14:00 tot 22:00 uur. Om 12:00 uur ben ik samen met een collega in de voiturette naar de FFCI gereden. Er zijn 2 FFCI’s op het park, ik ging naar die aan de westkant, dit is het eerste punt waar de auto’s langs komen als ze het park oprijden en meteen ook de check-in. Je stapt op auto’s af, vraagt het reserveringsnummer, zoekt de juiste pochette en legt vervolgens uit wat er in de pochette zit, hoe ze bij de cottage komen en dat ze hun auto tijdens het uitladen voor de cottage mogen laten staan en daarna op de dichtstbijzijnde parkeerplaats moeten parkeren. In eerste instantie liep ik met mijn collega mee die de hele tijd zei, ecoute bien, ecoute bien, nou dat deed ik hoor, me oren stonden wagen wijd open, mijn mond trouwens ook toen ze begon te ratelen in het Duits tegen mensen met een Duits kenteken. Juist, dit werd ook van mij verwacht? Uhh, had ik al vermeld dat Duits niet echt mijn taal was? Uiteindelijk heb ik misschien de helft van het verhaal aan de gasten verteld, maar ze begrepen me en dat vond ik al heel wat. Toen ik het eenmaal door had was het ook wel leuk. Je begrijpt met meer dan 700 aankomsten dat het de hele dag behoorlijk doorloopt, de dag was dan ook al snel voorbij. Ik vind het erg leuk om met mensen te werken, met name Nederlanders of Belgen die Nederlands spreken zijn dolgelukkig als ze er achter komen dat ze gewoon in het Nederlands kunnen communiceren met je. Toen ik terug zat op de fiets naar huis kwam ik nog een groep Belgen tegen die graag een lift op mijn fiets wilde. HAHA, mijn fiets waarvan de versnellingen niet werken en waarbij we heuvelopwaarts moesten, uhh dat dacht ik niet, in eerste instantie dachten ze dat ik Frans was, dus toen ik in het Nederlands zei dat zij dan mochten fietsen met mij achterop klonk er een hard lachsalvo waarop vervolgens de hele groep van zeker 10 man me herkende, omdat ik ze die middag bij de FFCI had geholpen. We worden niet alleen herkend door gasten, maar ook door collega’s die ik nog nooit heb ontmoet. Ooo jullie zijn de nieuwe stagiaires, hoppa meteen 2 zoenen, gezellig hoor!
Om 20:00 uur sloot de FFCI aan de oostkant en werden de laatste gasten naar de andere FFCI gestuurd. Willemijn en ik waren samen met onze leidinggevende nog over, we sloten de boel af en vervolgens moesten Willie en ik samen met de voiturette terug naar de receptie, waarop zij nog naar de andere FFCI moest tot 22:00 uur. Wij onze voiturette ingestapt, kwam onze leidinggevende nog aanzetten met wat pochettes die nog terug moesten, ik riep voor de grap heel hard: 'va, va, va!' dus Willemijn geeft vol gas waarop we met een noodgang langs de beste man heen racete, ik geloof dat wij het grappiger vonden dan hij. Uiteindelijk pakte hij ons goed terug, toen we nog niet eens halverwege waren kwamen we erachter dat onze accu bijna leeg was, terwijl we nog een heel stuk heuvel op heuvel af moesten. Moest natuurlijk ook net weer ons overkomen. We stonden aan de rand van het park in het donker met een lege accu. Onze leidinggevende haalde ons in en toen we heel hard begonnen te zwaaien om hulp zwaaide hij vrolijk terug en gaf nog wat extra gas bij. Merci bien, monsieur. Ik kwam nog op het idee om te gaan duwen, nou zal ik je zeggen dat je met sneeuw, een voiturette en iemand achter het stuur niet erg ver de heuvel op komt als je in je eentje gaat duwen. Goh wat hebben wij gelachen. Als de voiturette even stil stond en je drukte vervolgens het gas in, kon hij daarna weer een stukje vooruit. Uiteindelijk besloot ik de receptie te bellen, toen ik eenmaal gehoor kreeg vond Willemijn het tijd om maar weer eens het gaspedaal in te drukken waarop ze vol over mijn tenen reed, ik geloof niet dat ik wil weten of die persoon aan de andere kant van de lijn me verstaan heeft. Gelukkig kwam onze redding door een andere voiturette die we aan hebben gehouden en die ons vervolgens terug naar de receptie heeft geduwd.
Jep, dat was me het weekje wel weer. Vandaag en morgen dus lekker vrij. Willemijn haar fiets staat nog bij de receptie omdat ze gisteravond door de security was thuis gebracht, dus het plan is om zo maar eens door de sneeuw naar de receptie te gaan hardlopen om haar fiets op te halen, aangezien ze met mijn fiets vanochtend naar werk is gegaan. Verder vandaag een beetje opruimen, lekker ontspannen en nog even met het thuisfront skypen.
Iedereen een hele fijne dag en ik zal snel weer wat schrijven vanuit la douce france!
Bonne journée!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
