Wat in Lorraine gebeurt, blijft in Lorraine!
Door: Marissa
Blijf op de hoogte en volg Marissa
07 April 2013 | Frankrijk, Hattigny
Bonjoeeeerr.
Hoe ik dit verslag moet beginnen vind ik best lastig.. de afgelopen week staat me namelijk een beetje wazig voor mijn ogen, nee ik heb geen drugs gebruikt zoals Meike al onmiddellijk via skype vroeg en de hoeveelheid alcohol is ook beperkt gebleven op 1 avond na dus dat kan het ook niet zijn.. Het slaaptekort zal de gemene oorzaak wel zijn..
Weten jullie nog dat ik mijn laatste verslag ben geëindigd met dat Willemijn binnenkort vast een date zou gaan hebben en dat dit nog wel een staartje zou gaan krijgen? Dat staartje heeft deze week een beetje een andere wending aangenomen..
Laat ik maar weer beginnen bij het begin van de week. De klok ging een uur vooruit, de nacht was een uurtje korter en Wil en Maris sliepen wel meer dan 1 uur korter. Daar begon het slaaptekort bedenk ik me nu dus al. Ik weet niet meer waarover, maar we hebben tot diep in de nacht liggen kletsen. De paasdagen hebben we geprobeerd te vieren met stokbrood, croissants en een eitje en ik had als doel gesteld alle chocolade die we nog hadden op te hebben aan het einde van de tweede paasdag. Dit is gelukt hoor! Ondertussen moest er natuurlijk wel gewoon gewerkt worden.
2e paasdag was het 1 april, ‘le fête des fous’: poisson d’avril ! ‘Goh Vincent, je weet dat we morgen naar huis gaan omdat we met de opleiding zijn gestopt, hè? Ja het is toch niet echt iets voor ons.. Zeg, weet jij waar we onze kleding moeten achter laten?’ POISSON D’AVRIL!! Tassen zijn onder getaped, tennisrackets zijn erin terug gevonden en briefjes zijn op ruggen geplakt. Het was Aline, Willemijn en ik tegen Vincent. Behalve wij waren er niet echt andere enthousiaste deelnemers. Nou moet ik eerlijk zeggen dat dit ook één van de eerste keren in mijn leven was dat ik zo fanatiek deelnam aan fête des fous. Kinderachtig kun je het noemen, maar we hebben ons best vermaakt.
Eigenlijk begon ik deze week met een gevoel van, ‘ik ben blij als deze week voorbij is’. Mijn rooster liet werktijden zien als 13:00-21:00 uur en 12:00-20:00 uur, dan werk ik toch liever van 9:00-17:00 uur of van 10:00-18:00 uur, dan heb je tenminste nog wat aan je avond. Als je op een normaal tijdstip als 22:00/23:00 uur naar bed gaat heb je niet zo’n lange avond meer als je dan om 21:00 uur klaar bent met werken. Je kan natuurlijk om wel een lange avond te hebben, ook gewoon de nacht overslaan en niet slapen.
Zoals ik al zei begon het slaaptekort van het weekend al, waardoor ik dinsdagavond toen ik tot 21:00 uur moest werken op een gegeven moment zonder erbij na te denken vrolijk gratis beddengoed ben gaan uitdelen aan mensen die het nog gewoon moesten betalen. Daarnaast zat het tempo er niet meer zo in en bedacht ik me dat ik als ik thuis kwam gtst zou terug kijken en dan toch maar een beetje op tijd naar bed moest gaan. Toen Willemijn die al om 18:00 uur klaar was, om 21:00 uur nog even voor de gezelligheid langs kwam, was het professionele niveau ook aardig diep gedaald. Gaël liep herhalend rond te roepen, ‘nog maar 3 maanden, nog maar 3 maanden, nog maar 3 maanden,’ terwijl Vincent angstvallig zijn tas verstopte. Jup, we zijn erg geliefd. Uiteindelijk heeft Wil nog even wat wificodes uitgedeeld aan de buurjongens, wat ons begin van een hele lange avond betekende. Na werk stonden we namelijk voor de deur van cottage 956 om aan te kloppen ‘om te vragen of de wifi het wel deed,’ Hehe, maar ja tic en tac zouden tic en tac niet zijn als ze er vervolgens niet als een dolle vandoor zouden gaan, struikelend en wel om daarna nog 3 keer langs te fietsen. Te genant voor woorden dat ook nog eens Stéphane naar buiten kwam om te gaan roken. Als we er 2 minuten langer hadden gestaan, had er van mij wel een gat in de grond mogen verschijnen om in te springen. Kregen we toch rond 0:00 uur in ene een uitnodiging om te komen koffie drinken in cottage 956! Nou daar stonden we hoor, in pyjama, tanden al gepoetst, helemaal klaar om naar bed te gaan.. Kledingkast open gerukt en zonder het op dat moment te weten, de volgende dag in gegaan.. dat bed in onze cottage hebben we de rest van de nacht dan ook niet meer gezien. Een half uur later zaten we fatsoenlijk gekleed met een kop koffie bij Anthony, Dylan, Miguel en Stéphane op de bank in cottage 956. Ze moesten eens weten waar wij 1,5 uur daarvoor hadden gestaan.. Anthony en Dylan zijn overigens broers.. Het waren trouwens geen gasten van het park hoor, ze liepen tot afgelopen vrijdag stage in het zwembad. Uiteindelijk hingen we nog een uur later onderuitgezakt op de bank alsof we elkaar al jaren kende en zo werd het steeds later en later. Toen ik rond half 7 naar huis wilde moest ik nog een zoektocht naar Wil opzetten, in de veronderstelling dat ze op de bank lag, maar dat bleek toch niet het geval te zijn, bleek ook nog dat we niet alleen een interesse voor Frankrijk, de Franse taal, de stage enzovoort delen... Kortom, na een frisse douche stond Wil om 8:45 uur al weer achter de receptie en kwam ik 2,5 uur later fris en fruitig aanzetten. Over dat laatste zijn de meningen verdeeld. Achteraf gezien hadden we dus net zo goed de hele nacht onze werkkleding aan kunnen houden. Het klinkt misschien heel gek, maar woensdag was een bijzonder zware dag.
Woensdag was Willemijn om 16:45 uur klaar met werken, toen ik thuis kwam om 19:45 uur lag ze knock out in haar bed, toen ik haar kamer binnen stapte begon ze eerst in het Frans te praten en vervolgens vroeg ze nog welke dag het was, uiteindelijk heb ik haar maar een fijne avond toegewenst en ben ik gaan skypen met Nina en Meike. Na deze skypegesprekken was het ook al weer half 12, was ik al 38,5 uur wakker, voelde ik me eigenlijk best fit, maar was het misschien toch wel tijd om eens te gaan slapen. Kreeg ik me toch precies op dat moment bericht dat we bezoek zouden krijgen tussen nu (23:45) en 01:00 uur. Ik nog een halfslachtige poging gedaan ze af te wimpelen met dat we al in bed lagen, nou ja, Wil lag om precies te zijn al 7 uur knock out in bed, maar de enige reactie die ik kreeg was dat ze Wil dan wel even zouden komen wakker maken, al moesten ze door het raam komen. Dat baarde me toch enigszins zorgen, waarop ik niet wist hoe snel ik naar Wil moest komen om haar uit bed te sleuren. Ik zie nog voor me hoe haar verdwaasde koppie boven de dekens uit kwam en ze 2 tellen later alles wat op haar bed lag in de kast aan het proppen was. Maar goed, zij had de nacht eigenlijk al weer in gehaald, terwijl ik inmiddels al 39 uur wakker was. Na nog een discussie dat ze of nu moesten komen of helemaal niet meer, aangezien ik toch eigenlijk ook wel wilde slapen, kregen we bericht dat ze er nu aankwamen en nog geen seconde later werd er op de deur gebonkt. Halverwege het bezoek ben ik toch echt in slaap gevallen en ik heb ze ook niet meer weg horen gaan.
Donderdag stond ik voor het eerst op het informatiepunt op de ferme, wat ik als erg plezierig heb ervaren. Allemaal stralende kinderen die spontaan beginnen te huppelen als ze de grote indoorspeeltuin zien, ouders die hysterisch namen beginnen te roepen, bang die kinderen kwijt te raken en alleen maar gasten die poneyritjes willen boeken. Echt een verademing om even geen klagende gasten voor je neus te hebben. Natuurlijk zitten er wel wat moeilijke tussen, maar hey, die stuur je toch gewoon door naar de receptie! Wil had donderdag vrij, dus die kwam gezellig samen even lunchen, vervolgens nog even boodschappen gedaan voor ’s avonds en toen de laatste 2 uur nog even gewerkt. ’s Avonds hadden we het afscheidsfeestje van de jongens, aangezien die dus vrijdag al weer naar huis gingen. Toen we rond 22:30 uur arriveerde, had de drank al rijkelijk gevloeid, waren er nog meer collega’s van het zwembad aanwezig en gingen we na een drankje al weer door richting de bowlingbar, want de heren hadden een bowlingbaan om 23:00 uur gereserveerd. We hebben nog op het punt gestaan uit te leggen waar de baan precies bedoeld was toen ze met de glijbaan voor kinderen over de baan begonnen te rennen, maar de security was ons voor en had al snel door dat het hier al om meer dan één drankje ging. Er blijken ook video-opnames van te zijn gemaakt, waardoor de volgende dag iedereen het had over de stagiaires van de receptie (die overigens helemaal niks met deze hele bowlingbaan te maken hadden) en de stagiaires van het zwembad, helemaal toen bleek dat die bowlingbaan niet helemaal meer goed functioneerde en Willemijn hier vervolgens de maintenance voor moest bellen. De gevolgen waren niet te overzien. Hier waren we ons op dat moment nog niet van bewust en we gingen vrolijk weer terug naar de cottage. Rond half vier kreeg ik een déjà vu toen ik opnieuw op zoek moest naar Willemijn om richting onze eigen cottage te gaan. Miguel ging namelijk helemaal door het lint toen bleek dat Stéphane na 3 kwartier de wc van dichterbij te hebben bekeken, niet alleen de wc maar de hele ruimte er omheen had bekeken en vervolgens vergeten was schoon te maken en maar door naar bed was gegaan. Voor ik het wist werd ik door Wil mee naar buiten gesleurd. Na 2 minuten werden we gevolgd door Hugo, een collega van het zwembad die in een andere cottage zit en niet veel later stonden ook Miguel en Anthony op de stoep. We vonden het een goed idee om Dylan maar weer wakker te gaan maken, die al lag te slapen, die was uiteindelijk met geen bom wakker te krijgen. Toen we terug kwamen in onze cottage werd ons toch even een hartverzakking bezorgd. Laat nooit 3 jongens achter in je cottage. Onze bedden waren afgehaald en geheel terug te vinden in de woonkamer op de vloer. Hiervoor was het één en ander verbouwd, zo lagen stoelen op zijn kop op de bank. Want ja we moesten met zijn allen slapen want dat was gezellig! Nou voor we het wisten lagen drie jongens te snurken, hadden ze alle dekens en kussens in beslag genomen en was er voor ons misschien nog een klein plekje over. Hierop besloten we de cottagekaart van hun maar mee te nemen om vervolgens bij hun met een deken op de bank in slaap te vallen. Een uur later werd ik wakker met 2 brullende jongens boven me, die geheel verontwaardigd waren over het feit dat we niet bij hun lagen. ‘Les filles… blablablabla’.. Ik moet zeggen dat ik er weinig van heb meegekregen nadat ik de deken over me heen heb getrokken en weer in slaap ben gevallen. Uiteindelijk zijn Willemijn en ik rond 8 uur weer terug naar de cottage gegaan, waar Hugo nog vredig lag te slapen, aangezien de anderen om 8 uur moesten beginnen met werken en hij vrij was, net als ik overigens. Wil moest om 13:00 uur aan het werk.
Na nog een paar uur slaap, een ontbijt en een verfrissende douche heb ik de rest van de middag bij Hugo op de bank gehangen, wat overigens een middagje Fifa spelen en pasta eten betekende. Bleek uiteindelijk dat Miguel zowel Willemijns sjaal als die van mij had meegenomen, alleen is die van Willemijn wel terug gekomen en is die van mij spoorloos verdwenen. Hier ben ik wat minder content over, maar goed, wellicht dat hij begin juni weer boven water komt aangezien ze dan waarschijnlijk nog terug komen om de zomer te komen werken. Dat zien we dan wel weer.
Dat was dus mijn weekje met weinig slaap, het is allemaal een beetje in een roes voorbij gegaan.
Kortom, wat er gebeurt in Lorraine, blijft in Lorraine, maar wordt basaal gedeeld op mijn blog.
Fijne avond, slaap lekker en à bientôt!
Hoe ik dit verslag moet beginnen vind ik best lastig.. de afgelopen week staat me namelijk een beetje wazig voor mijn ogen, nee ik heb geen drugs gebruikt zoals Meike al onmiddellijk via skype vroeg en de hoeveelheid alcohol is ook beperkt gebleven op 1 avond na dus dat kan het ook niet zijn.. Het slaaptekort zal de gemene oorzaak wel zijn..
Weten jullie nog dat ik mijn laatste verslag ben geëindigd met dat Willemijn binnenkort vast een date zou gaan hebben en dat dit nog wel een staartje zou gaan krijgen? Dat staartje heeft deze week een beetje een andere wending aangenomen..
Laat ik maar weer beginnen bij het begin van de week. De klok ging een uur vooruit, de nacht was een uurtje korter en Wil en Maris sliepen wel meer dan 1 uur korter. Daar begon het slaaptekort bedenk ik me nu dus al. Ik weet niet meer waarover, maar we hebben tot diep in de nacht liggen kletsen. De paasdagen hebben we geprobeerd te vieren met stokbrood, croissants en een eitje en ik had als doel gesteld alle chocolade die we nog hadden op te hebben aan het einde van de tweede paasdag. Dit is gelukt hoor! Ondertussen moest er natuurlijk wel gewoon gewerkt worden.
2e paasdag was het 1 april, ‘le fête des fous’: poisson d’avril ! ‘Goh Vincent, je weet dat we morgen naar huis gaan omdat we met de opleiding zijn gestopt, hè? Ja het is toch niet echt iets voor ons.. Zeg, weet jij waar we onze kleding moeten achter laten?’ POISSON D’AVRIL!! Tassen zijn onder getaped, tennisrackets zijn erin terug gevonden en briefjes zijn op ruggen geplakt. Het was Aline, Willemijn en ik tegen Vincent. Behalve wij waren er niet echt andere enthousiaste deelnemers. Nou moet ik eerlijk zeggen dat dit ook één van de eerste keren in mijn leven was dat ik zo fanatiek deelnam aan fête des fous. Kinderachtig kun je het noemen, maar we hebben ons best vermaakt.
Eigenlijk begon ik deze week met een gevoel van, ‘ik ben blij als deze week voorbij is’. Mijn rooster liet werktijden zien als 13:00-21:00 uur en 12:00-20:00 uur, dan werk ik toch liever van 9:00-17:00 uur of van 10:00-18:00 uur, dan heb je tenminste nog wat aan je avond. Als je op een normaal tijdstip als 22:00/23:00 uur naar bed gaat heb je niet zo’n lange avond meer als je dan om 21:00 uur klaar bent met werken. Je kan natuurlijk om wel een lange avond te hebben, ook gewoon de nacht overslaan en niet slapen.
Zoals ik al zei begon het slaaptekort van het weekend al, waardoor ik dinsdagavond toen ik tot 21:00 uur moest werken op een gegeven moment zonder erbij na te denken vrolijk gratis beddengoed ben gaan uitdelen aan mensen die het nog gewoon moesten betalen. Daarnaast zat het tempo er niet meer zo in en bedacht ik me dat ik als ik thuis kwam gtst zou terug kijken en dan toch maar een beetje op tijd naar bed moest gaan. Toen Willemijn die al om 18:00 uur klaar was, om 21:00 uur nog even voor de gezelligheid langs kwam, was het professionele niveau ook aardig diep gedaald. Gaël liep herhalend rond te roepen, ‘nog maar 3 maanden, nog maar 3 maanden, nog maar 3 maanden,’ terwijl Vincent angstvallig zijn tas verstopte. Jup, we zijn erg geliefd. Uiteindelijk heeft Wil nog even wat wificodes uitgedeeld aan de buurjongens, wat ons begin van een hele lange avond betekende. Na werk stonden we namelijk voor de deur van cottage 956 om aan te kloppen ‘om te vragen of de wifi het wel deed,’ Hehe, maar ja tic en tac zouden tic en tac niet zijn als ze er vervolgens niet als een dolle vandoor zouden gaan, struikelend en wel om daarna nog 3 keer langs te fietsen. Te genant voor woorden dat ook nog eens Stéphane naar buiten kwam om te gaan roken. Als we er 2 minuten langer hadden gestaan, had er van mij wel een gat in de grond mogen verschijnen om in te springen. Kregen we toch rond 0:00 uur in ene een uitnodiging om te komen koffie drinken in cottage 956! Nou daar stonden we hoor, in pyjama, tanden al gepoetst, helemaal klaar om naar bed te gaan.. Kledingkast open gerukt en zonder het op dat moment te weten, de volgende dag in gegaan.. dat bed in onze cottage hebben we de rest van de nacht dan ook niet meer gezien. Een half uur later zaten we fatsoenlijk gekleed met een kop koffie bij Anthony, Dylan, Miguel en Stéphane op de bank in cottage 956. Ze moesten eens weten waar wij 1,5 uur daarvoor hadden gestaan.. Anthony en Dylan zijn overigens broers.. Het waren trouwens geen gasten van het park hoor, ze liepen tot afgelopen vrijdag stage in het zwembad. Uiteindelijk hingen we nog een uur later onderuitgezakt op de bank alsof we elkaar al jaren kende en zo werd het steeds later en later. Toen ik rond half 7 naar huis wilde moest ik nog een zoektocht naar Wil opzetten, in de veronderstelling dat ze op de bank lag, maar dat bleek toch niet het geval te zijn, bleek ook nog dat we niet alleen een interesse voor Frankrijk, de Franse taal, de stage enzovoort delen... Kortom, na een frisse douche stond Wil om 8:45 uur al weer achter de receptie en kwam ik 2,5 uur later fris en fruitig aanzetten. Over dat laatste zijn de meningen verdeeld. Achteraf gezien hadden we dus net zo goed de hele nacht onze werkkleding aan kunnen houden. Het klinkt misschien heel gek, maar woensdag was een bijzonder zware dag.
Woensdag was Willemijn om 16:45 uur klaar met werken, toen ik thuis kwam om 19:45 uur lag ze knock out in haar bed, toen ik haar kamer binnen stapte begon ze eerst in het Frans te praten en vervolgens vroeg ze nog welke dag het was, uiteindelijk heb ik haar maar een fijne avond toegewenst en ben ik gaan skypen met Nina en Meike. Na deze skypegesprekken was het ook al weer half 12, was ik al 38,5 uur wakker, voelde ik me eigenlijk best fit, maar was het misschien toch wel tijd om eens te gaan slapen. Kreeg ik me toch precies op dat moment bericht dat we bezoek zouden krijgen tussen nu (23:45) en 01:00 uur. Ik nog een halfslachtige poging gedaan ze af te wimpelen met dat we al in bed lagen, nou ja, Wil lag om precies te zijn al 7 uur knock out in bed, maar de enige reactie die ik kreeg was dat ze Wil dan wel even zouden komen wakker maken, al moesten ze door het raam komen. Dat baarde me toch enigszins zorgen, waarop ik niet wist hoe snel ik naar Wil moest komen om haar uit bed te sleuren. Ik zie nog voor me hoe haar verdwaasde koppie boven de dekens uit kwam en ze 2 tellen later alles wat op haar bed lag in de kast aan het proppen was. Maar goed, zij had de nacht eigenlijk al weer in gehaald, terwijl ik inmiddels al 39 uur wakker was. Na nog een discussie dat ze of nu moesten komen of helemaal niet meer, aangezien ik toch eigenlijk ook wel wilde slapen, kregen we bericht dat ze er nu aankwamen en nog geen seconde later werd er op de deur gebonkt. Halverwege het bezoek ben ik toch echt in slaap gevallen en ik heb ze ook niet meer weg horen gaan.
Donderdag stond ik voor het eerst op het informatiepunt op de ferme, wat ik als erg plezierig heb ervaren. Allemaal stralende kinderen die spontaan beginnen te huppelen als ze de grote indoorspeeltuin zien, ouders die hysterisch namen beginnen te roepen, bang die kinderen kwijt te raken en alleen maar gasten die poneyritjes willen boeken. Echt een verademing om even geen klagende gasten voor je neus te hebben. Natuurlijk zitten er wel wat moeilijke tussen, maar hey, die stuur je toch gewoon door naar de receptie! Wil had donderdag vrij, dus die kwam gezellig samen even lunchen, vervolgens nog even boodschappen gedaan voor ’s avonds en toen de laatste 2 uur nog even gewerkt. ’s Avonds hadden we het afscheidsfeestje van de jongens, aangezien die dus vrijdag al weer naar huis gingen. Toen we rond 22:30 uur arriveerde, had de drank al rijkelijk gevloeid, waren er nog meer collega’s van het zwembad aanwezig en gingen we na een drankje al weer door richting de bowlingbar, want de heren hadden een bowlingbaan om 23:00 uur gereserveerd. We hebben nog op het punt gestaan uit te leggen waar de baan precies bedoeld was toen ze met de glijbaan voor kinderen over de baan begonnen te rennen, maar de security was ons voor en had al snel door dat het hier al om meer dan één drankje ging. Er blijken ook video-opnames van te zijn gemaakt, waardoor de volgende dag iedereen het had over de stagiaires van de receptie (die overigens helemaal niks met deze hele bowlingbaan te maken hadden) en de stagiaires van het zwembad, helemaal toen bleek dat die bowlingbaan niet helemaal meer goed functioneerde en Willemijn hier vervolgens de maintenance voor moest bellen. De gevolgen waren niet te overzien. Hier waren we ons op dat moment nog niet van bewust en we gingen vrolijk weer terug naar de cottage. Rond half vier kreeg ik een déjà vu toen ik opnieuw op zoek moest naar Willemijn om richting onze eigen cottage te gaan. Miguel ging namelijk helemaal door het lint toen bleek dat Stéphane na 3 kwartier de wc van dichterbij te hebben bekeken, niet alleen de wc maar de hele ruimte er omheen had bekeken en vervolgens vergeten was schoon te maken en maar door naar bed was gegaan. Voor ik het wist werd ik door Wil mee naar buiten gesleurd. Na 2 minuten werden we gevolgd door Hugo, een collega van het zwembad die in een andere cottage zit en niet veel later stonden ook Miguel en Anthony op de stoep. We vonden het een goed idee om Dylan maar weer wakker te gaan maken, die al lag te slapen, die was uiteindelijk met geen bom wakker te krijgen. Toen we terug kwamen in onze cottage werd ons toch even een hartverzakking bezorgd. Laat nooit 3 jongens achter in je cottage. Onze bedden waren afgehaald en geheel terug te vinden in de woonkamer op de vloer. Hiervoor was het één en ander verbouwd, zo lagen stoelen op zijn kop op de bank. Want ja we moesten met zijn allen slapen want dat was gezellig! Nou voor we het wisten lagen drie jongens te snurken, hadden ze alle dekens en kussens in beslag genomen en was er voor ons misschien nog een klein plekje over. Hierop besloten we de cottagekaart van hun maar mee te nemen om vervolgens bij hun met een deken op de bank in slaap te vallen. Een uur later werd ik wakker met 2 brullende jongens boven me, die geheel verontwaardigd waren over het feit dat we niet bij hun lagen. ‘Les filles… blablablabla’.. Ik moet zeggen dat ik er weinig van heb meegekregen nadat ik de deken over me heen heb getrokken en weer in slaap ben gevallen. Uiteindelijk zijn Willemijn en ik rond 8 uur weer terug naar de cottage gegaan, waar Hugo nog vredig lag te slapen, aangezien de anderen om 8 uur moesten beginnen met werken en hij vrij was, net als ik overigens. Wil moest om 13:00 uur aan het werk.
Na nog een paar uur slaap, een ontbijt en een verfrissende douche heb ik de rest van de middag bij Hugo op de bank gehangen, wat overigens een middagje Fifa spelen en pasta eten betekende. Bleek uiteindelijk dat Miguel zowel Willemijns sjaal als die van mij had meegenomen, alleen is die van Willemijn wel terug gekomen en is die van mij spoorloos verdwenen. Hier ben ik wat minder content over, maar goed, wellicht dat hij begin juni weer boven water komt aangezien ze dan waarschijnlijk nog terug komen om de zomer te komen werken. Dat zien we dan wel weer.
Dat was dus mijn weekje met weinig slaap, het is allemaal een beetje in een roes voorbij gegaan.
Kortom, wat er gebeurt in Lorraine, blijft in Lorraine, maar wordt basaal gedeeld op mijn blog.
Fijne avond, slaap lekker en à bientôt!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
