Oorlog

Goeiemorgen!

Aangezien mijn laatste verslag nu bijna een maand geleden is, lijkt het me tijd om weer eens een verslag te schrijven.
De afgelopen maand is er een hoop gebeurt en heb ik eigenlijk ook niet de tijd gevonden om een verslag te schrijven, te beginnen bij alle Nederlanders die ons huisje op zijn kop hebben gezet met hun bezoek de afgelopen maand. En deze bezoeken zijn nog niet afgelopen.

Het weekend van 12/13/14/15 april kwamen mijn ouders, broer en zus langs. Voor familie hoeven we maar 10% van de normale prijs te betalen, dus de premium voor 4 personen met bubbelbad werd in ene erg aantrekkelijk. Het kostte enige moeite, maar uiteindelijk had ik de cottage pal naast ons op donderdag 11 april geboekt en had ik de zaterdag en zondag vrij. Het was een heerlijk weekend met veel auto rijden, zwemmen, bowlen en lekker eten. Dat auto rijden was ook wel even nodig. Uiteraard scheuren we hier bijna dagelijks met een voiturette over het park, maar met alleen een gaspedaal en rempedaal is dat toch wel even een ander verhaal. In ieder geval was het een top weekend, met temperaturen van 30 graden, ideaal om dan natuurlijk vrij te zijn!

Van het ene bezoek gingen we over in het andere bezoek, want mijn ouders waren maandag amper vertrokken of Willemijns broer Robert en vriendin Mirella stonden op de stoep. Je begrijpt wel, één grote chaos in onze cottage, maar hartstikke gezellig! Hoewel we onze cottage voor 4 personen altijd erg ruim vinden voor ons 2en, werd hij in ene wel erg klein als je er ook daadwerkelijk met 4 personen in zit! Woensdag zijn we met elkaar gaan zwemmen, waarbij Hugo (de badmeester van een paar cottages verderop) ons meenam van alle glijbanen en de wildwaterbaan. Had ik al vermeld dat ik eigenlijk helemaal niet zo dol ben op zwemmen, althans, op water? Dat ben ik dus niet, hoewel ik dit in CenterParcs wel heel gezellig vind met andere mensen. In ieder geval, ik was natuurlijk de pineut. Water happen, de wasmachine, hoe lang hou je het onder water vol HA-HA, met 2 sterke armen die je vasthouden ben je genoodzaakt het heel lang vol te houden! Ik vraag me af of ik Hugo hier eigenlijk echt voor heb teruggepakt, maar dat komt nog wel.. ’s Avonds gingen we met elkaar pannenkoeken bakken en voor donderdag stond Europapark op het programma! Wil en ik waren voor het eerst in tijden weer eens samen vrij. De dag begon natuurlijk goed, om kwart over 8 reden we weg, ruim 3 uur later kwamen we aan, normaal gesproken is het 1,5 uur rijden. Je begrijpt, we hadden de toeristische route! Uiteindelijk hadden we een top dag. Onwijs gave attracties. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik het een vrij onoverzichtelijk park vind en qua uiterlijk niet erg bijzonder. Disneyland staat wat dat betreft hoger op mijn lijstje, maar voor de attracties zou ik er zeker nog eens heen gaan! Aan het einde van de dag kwamen we terug met een berenmuts, een basketbal en een hoop zonuurtjes. Helaas was dat ook de laatste dag van het mooie weer, want daarna koelde het weer goed af en begonnen de regenbuien.

Vanaf zaterdag waren de bezoeken weer even voorbij. Dat weekend was het laatste weekend van Hugo. Dat hij weg ging was wel even slikken. Onze mattie, waarmee we die 2 weken elke avond hadden doorgebracht, skipbo spelen, thee drinken, tv kijken en een hoop lol, ging er vandoor, terug naar Nancy. Gelukkig komt hij 20 mei terug en blijft hij t/m 25 juni! Daarna gaan wij ook al heel snel terug naar Nederland. Onze stage is in principe 30 juni afgelopen, hoewel dat nog even de vraag is geweest. Althans, we zijn gevraagd de maanden juli en augustus ook te blijven. Nou staat er voor mij begin augustus een vakantie gepland in het zuiden van Frankrijk en heb ik helaas eind augustus herkansingen, waardoor voor mij de maand juli overblijft en voor Wil hetzelfde verhaal. Ik zou onwijs graag beiden maanden nog blijven, maar zelfs alleen juli gaat nu niet meer door, want ze willen ons per se voor 2 maanden en anders niet. De teleurstelling was wel even groot, hoewel ik natuurlijk ook wel zin heb in 3 weekjes vakantie! Maar goed, niks aan te doen. Misschien dat we nu als het kan nog een weekje langer blijven, maar daarna moeten we er toch echt aan geloven en weer terug naar Nederland.

Die dinsdag ging Wil met wat collega’s van de receptie naar een kermis in Nancy. Ik moest tot 20:00 uur werken en was daarnaast best wel moe, dus vond het wel best om een avondje thuis te blijven. Aan het einde van de werkdag stonden Cecilie en ik nog met zijn 2en, wat eigenlijk belachelijk is op een dinsdag, aangezien dat een dag is waarop het heel druk is en met name de meeste mensen ’s avonds komen. Met zijn 2en kun je dan nooit rustig afsluiten en in je eentje al helemaal niet. Uiteindelijk ging ik om 20:20 naar huis, wat nog erg mee viel, Cecilie was er nog. Eenmaal thuis stond Wil te wachten op Gaël die haar zou ophalen. Dat verhaal kreeg nog een leuk staartje. Ik stapte namelijk binnen, zette mijn tas met mijn telefoon, fietssleutel, geld en cottagekaart, waarmee de deur van de cottage open gaat, binnen om het hoekje van de deur. Vervolgens pakte ik samen met Wil het afval om dit weg te gooien. Ik zei daarbij nog, ‘laat de deur maar open want ik heb geen cottagekaart bij me.’ Eenmaal terug bij de cottage komt Gaël aanrijden, terwijl ik hem begroet, pakt Wil haar tas van binnen en stapt vervolgens bij hem in de auto. Nadat Gaël me nog even had uitgehoord over wat ik de avond ging doen en dat ik natuurlijk een feest had gepland en daarom niet mee wilde, wat niet zo was aangezien ik ging slapen met mijn knallende hoofdpijn en vermoeidheid, zwaaide ik ze vrolijk uit tot ze niet meer in zicht waren. Nou toen begon het feest hoor. Ik draai me om, zit verdorie die deur dicht. Mijn eerste reactie was heel hard achter de auto aanrennen om ze tegen te houden, maar dat kleine groene wagentje dat net met 100 kilometer per uur het straatje uit was gescheurd, was niet meer in te halen. Ik moet eerlijk zeggen dat meerdere scenario’s door mijn hoofd zijn gegaan over wat ik met Wil die avond zou gaan doen. Buitensluiten, in elkaar slaan, vermoorden, jep, er speelde wat lugubere ideeën door mijn hoofd. Ik was behoorlijk boos, ik had helemaal niks, het enige wat ik kon doen was terug gaan naar de receptie in de hoop dat daar Cecilie nog was om een nieuwe cottagekaart aan te maken en anders moest ik helemaal naar de security om te vragen of die mijn deur open wilde maken. Er speelde toch wel wat beschaamde gevoelens op. In principe was op dat moment de receptie al gesloten, maar aangezien het zo druk was geweest zat er nog een kans in dat Cecilie er nog was. Toen ben ik dus maar in mijn werkkleding gaan rennen. Normaal gesproken is het een kwartier, twintig minuten lopen vanaf onze cottage naar het centrum. Onderweg kwam ik met mijn rood aangelopen hoofd nog wat gasten tegen die ik nog geen uur daarvoor had geholpen, ja ja, mijn beschaamde gevoelens werden steeds groter en mijn behoefte aan een douche trouwens ook. Eenmaal bij de receptie aangekomen was ik in alle staten en toen ik nog licht zag branden denderde ik het kantoor binnen. Ik stond al op het punt een hele retirade af te gaan steken toen Cecilie daar verdrietig zat. Ik moet zeggen dat ik opslag al mijn woede was vergeten.

Zoals ik al zei, belachelijk dat we aan het einde überhaupt met zijn 2en stonden, maar inmiddels was het kwart voor negen, was Cecelie eigenlijk al lang klaar en zat die daar nog met bergen papierwerk en een kassa die nog geteld moest worden, omdat niemand dat papierwerk had gedaan tijdens het werk. Cecelie is één van mijn collega’s met wie ik het beste op kan schieten. Haar humor ligt ook erg dicht bij dat van Nederlanders, bovendien is ze heel open, vrolijk en behulpzaam, maar ook erg standvastig. Ze is heel goed voor CenterParcs naar mijn mening. In ieder geval is ze niet de typische Fransoos, die naar mijn mening wat meer gesloten is en de droge humor niet begrijpt. In ieder gaval, terwijl zij voor mij een cottagekaart aanmaakte en vervolgens het papierwerk afrondde, ben ik haar kassa gaan tellen. Ik was heel blij toen rond 21:00 uur Brise, één van de badmeesters, het kantoor binnenstapte en aanbood me naar huis te rijden. Cecilie en ik hadden net afgerond, dus het werd eindelijk tijd voor mijn douche, wat tv kijken en vervolgens mijn bed in. Een bizarre avond was het wel. O ja, ik heb Wil niet meer vermoord, diezelfde avond nog hebben we er hard om gelachen. Misschien is het toch een goed idee ergens buiten een cottagekaart te verstoppen, voor in dit soort gevallen. Hugo had er altijd eentje op het nummer naast de deur liggen, maar daar kom ik helaas niet bij.. Haha. Misschien is dat ook niet zo’n goede plek, we zijn al zo vaak met die kaart onverwachts bij hem binnen gevallen, dat hij ons vast nog eens terug pakt als hij er achter komt. Op zoek naar een andere plek dus.

Dinsdagnacht kregen we nog bezoek van de buren. Althans, ik heb niks gehoord, maar blijkbaar stonden buurjongens, Jeep (Jean-Philippe) en Maxime (beiden ook badmeesters) rond half 2 aan onze deur en Willemijn haar raam te bonken. C’est la guerre! Woensdagavond hadden we een tegenaanval toen Willemijn heel hard op Jeep’s zijn deur stond te bonken terwijl hij al lag te slapen. Vrijdag zouden mijn vriendinnen komen en daarvoor moesten we nog het een en ander doen. Namelijk een grote schoonmaak houden. Die week was het weer mooi weer en hoge temperaturen, dus donderdagavond hadden we alle ramen en deuren open gezet en zijn we gaan schoonmaken. Ik vind het echt heerlijk als alles weer schoon en fris is, ik voel me een beetje een mafkees dat ik dit zeg, maar daar kan ik echt van genieten. Na de schoonmaak zijn we met een kop thee nog even een wandeling gaan maken en uiteindelijk op het terras van Jeep en Stéphane beland. Stéphane en Jeep zitten een paar cottages verderop. Stéphie keek wel raar op toen hij naar buiten keek en in ene 2 meisjes op zijn terras zag zitten thee drinken. Aan dit bezoekje heeft Wil vrijdagochtend nog een uitje naar de supermarkt over gehouden. Wat wel fijn was, we konden wel weer wat boodschappen gebruiken!

Dat weekend kwamen mijn vriendinnen, Meike, Nina, Karolien, Maxime en Esmée. Met een hoop gegil zijn ze onthaald. Ik heb onwijs genoten!! Vind het zo leuk om iedereen mijn leven hier te laten zien, beetje stoer doen over het Frans en alle mensen die we hier kennen. Jep, het was een topweekend. Gezwommen, heerlijk gegeten, de dansvloer onveilig gemaakt en karaoke gezongen. Dat laatste was echt een succes. Naast ons zaten 2 oudere Franse stellen, die ons bij ons tweede liedje maar besloten te gaan filmen. Het was zelfs zo’n succes dat Pec, de dj van die avond, onze microfoons had uitgezet. Heujjj zondag gaan Wil en ik weer!

Zaterdag, zondag, maandag, dinsdag en woensdag was ik vrij. Dat was dus een korte vakantie. Toen de meiden maandag weer naar huis gingen ben ik opnieuw gaan schoonmaken. Vervolgens moesten we nog een taxi voor dinsdag regelen, want ja ja, Knabbel en Babbel gingen op tour door Frankrijk, op naar Amneville naar het concert van ONE DIRECTION!! Toen ik bij de receptie ging vragen om een taxi, bood Romain, een collega van het toerismebureau ons een lift aan naar Sarrebourg, vanwaar we de trein zouden nemen. Dat was dus helemaal mooi! Totaal niet over nagedacht dat we woensdag ook een taxi nodig hadden van Sarrebourg terug naar CenterParcs..

Maandagavond waren we natuurlijk in alle staten, ik denk dat we elke 5 minuten wel zaten te gillen en voor we sliepen was het halverwege de nacht. Dinsdagochtend ging al vroeg de wekker, spullen gepakt en met koffer en al op de fiets naar de receptie waar Romain ons om 9 uur stond op te wachten om naar Sarrebourg te gaan. Ik had geloof ik nog niet verteld dat Willemijn haar fiets spoorloos verdwenen is? Maandagavond was hij in ene weg, terwijl ze wel nog de sleutel heeft. We dachten eerst dat het een grap was van Stéphane en Jeep omdat we hun fietsen zondagavond hadden verplaatst, maar die weten van niks. In ieder geval, wij dus met zijn tweeën en een koffer op de fiets naar de receptie. Ik kan me voorstellen dat het een komisch gezicht was, 2 meisjes die de hele weg zitten te gillen, maar goed dat er nog bijna niemand op was. In Sarrebourg moesten we nog een uurtje wachten voor de trein, dus zijn we Sarrebourg zelf, met koffer en al, maar even ingegaan. We hadden besloten de volgende dag, woensdag, naar de kapper te gaan, aangezien dat toch wel nodig is na 3 maanden, dus zijn we die dinsdag alle kapperszaken gepasseerd. Wel hebben we nog even in een winkeltje rondgeneusd met super leuke kleding, we besloten ook daar de volgende dag terug te komen, aangezien we nog niet wisten wat we nog allemaal gingen uitgeven die dag. De treinreis naar Amneville verliep verder soepel. Op Metz moesten we een uurtje wachten, maar we hadden gelukkig wifi. Het kaartjessysteem is wel een drama, op ieder station waar je over moet stappen moet je opnieuw een kaartje kopen. En jut en jul zouden jut en jul niet zijn, als dat niet op zijn minst één of twee keer fout gaat. Althans fout wil ik het niet noemen, we hadden gekozen voor de kaartjes met korting, want ja, we zijn tussen de 18 en 24 jaar, dus dan heb je korting….. met een kortingskaart. Dat laatste hadden we niet gelezen. De eerste rit naar Metz verliep zonder problemen en met een behoorlijke korting. De rit van Metz naar Amenville was een iets ander verhaal. De trein was erg druk dus we zaten met onze koffer op van die klapstoeltjes pal naast de deur, midden in de trein. We zaten ons eigenlijk druk te maken over het feit dat we het ticket niet hadden afgestempeld, aangezien de stempelautomaat het niet deed. Dus toen de conducteur eraan kwamen, was dat de reden waarom we hem wel even knepen. Wil had al bedacht dat we net zouden doen alsof we geen Engels konden, dus toen de man ons om ‘onze kaart’ vroeg, waarbij mijn mond al op half 6 hing omdat ik eerlijk waar geen idee had over wat voor kaart hij het had, draaide Wil zich doodleuk naar me om en riep ‘quoi?’. Ze stond al op het punt haar idkaart te geven, toen bleek dat we een carte de réduction nodig hadden en die hadden de dames niet. Ondertussen zat de halve trein naar ons omgedraaid en voelde ik een gigantische lachbui opkomen. Willemijn zat ondertussen te mompelen dat zij de domme van ons 2 zou spelen, want dat vond ze leuk. Ik geloof dat die man niet zo goed wist wat hij met ons aanmoest, dat zijn talenkennis niet veel verder dan het Frans reikte en dat hij ons maar een stel domme blondjes vond. Uiteindelijk moesten we 4 euro bij betalen en dan matste hij ons nog, want normaal gesproken was het 8 euro ofzo. Het zal wel, het kwam er op neer dat we de hele dag met korting hadden gereisd, zonder dat we die korting hadden. Hadden we toch weer goed voor mekaar.

Nou en toen kwamen we op Amneville aan hoor. Naïef genoeg had ik me al voorbereid op het zien van het Galaxie zodra ik het station zou uitstappen. Nou stelde dat station niet zoveel voor, behalve een kleine ruimte waar we door moesten, die me in eerste instantie deed denken aan de landbouwschool en later ook nog aan de wachtruimte van een tandarts of dokterspraktijk. Een erg oud gebouwtje, met maar één spoortje waar eens in de 3 uur een trein voorbij komt. Eenmaal buiten dat gebouw kon je me echt opvegen. Ik had een paar dagen daarvoor Romain nog horen zeggen dat Amneville ook leuk was om op vakantie heen te gaan, erg toeristisch ook, die woorden vlogen spontaan door mijn hoofd toen ik het gat zag waar we in terecht waren gekomen. Een paar oude gebouwtjes, een ongelijk weggetje en totaal geen bewegwijzering. Gelukkig waren we niet de enige, dus zijn we in eerste instantie achter onze mededirectioners aangelopen. Ja ja, we voelde ons die dag erg verbonden met iedereen waarvan we ook maar het idee hadden dat het een directioner was. Uiteindelijk na een kwartier, waren we iedereen kwijt, liepen we in de middle of nowhere en hadden we geen idee waar we heen moesten. Op de één of andere manier zijn we na een uur toch bij het Galaxie aangekomen, waar ze de tentjes voor de kledingverkoop aan het opzetten waren en de eerste gillende meiden al stonden te wachten. We werden meteen bij een project betrokken, dat een geslaagd succes was. We kregen allemaal een papier met Merci erop, wat we tijdens het lezen van de tweets, een onderdeel van het concert, omhoog zouden houden en vervolgens zouden we heel hard torn gaan zingen. In Parijs was het blijkbaar mislukt, maar bij ons was het een succes! In ieder geval, niet veel later vonden we ook ons hotel. Uiteindelijk was het pas 14:00 uur. De rest van de middag hebben we weinig gedaan, eerst de kroning gezien op de televisie in het hotel, wat geslapen, we zijn kleding van natuurlijk One Direction voor die avond gaan kopen, we hebben bij de MCDonalds gegeten die recht tegenover onze kamer lag en we hebben nog wat geslapen. Rond half 8 stonden we all dressed up in de regen voor het Galaxie met zo’n 3000 andere meiden, langzaamaan mochten we naar binnen. Eenmaal binnen wist ik niet wat me overkwam. We hadden geweldige plekken, konden alles goed zien en zaten tussen de gillende en zingende meiden. Er hingen grote schermen waar vooraf filmpjes op werden afgespeeld. Iedere keer dat One Direction in beeld kwam begon de hele zaal te krijsen, de eerste keer dat dit me overkwam vloog ik van schrik een halve meter de lucht in. Maar niet alleen bij One Direction, iedereen scheen ook alle liedjes van Little Mix uit hun hoofd te kennen, toen zat ik wel even met mijn mond vol tanden. Het was een hele bijzondere ervaring. Het aller aller bijzonderst was natuurlijk het moment waarop ik One Direction voor het eerst zag. Het waren maar een stel benen die ik in eerste instantie kon zien, maar ik voelde enorm de behoefte om net als al mijn mededirectioners te gaan staan gillen, huilen, lachen en springen. Het verbaasd me achteraf gezien nog dat ik niemand voor zijn hoofd heb geslagen. Ik kan eerlijk toegeven dat ik helemaal ben los gegaan en mijn stem behoorlijk naar de knoppen heb geholpen na die avond. What a Night, best Night of my life.

De terugweg woensdag ging iets minder soepel. Om 11 uur moesten we het hotel uit en onze trein vanaf Amneville ging pas om tien voor één. We hadden het idee het centrum van Amneville nog even in te gaan. Alles bleek dicht te zijn. 1 mei, dag van de arbeid. Ik zag mijn kappersbeurt aan mijn neus voorbij vliegen. Was ik nu maar dinsdag naar de kapper gegaan, maar goed niks aan te doen. Dan maar op het station wachten. Kwam die trein toch gewoon niet opdagen om tien voor één. Een uur later zat dat hele kleine stationshalletje vol en kwam godzijdank de trein aan. Inmiddels hadden we daar al 2 uur zitten wachten. In dat halletje was ook geen kaartjesmachine, die zouden we bij de conducteur moeten kopen, aangezien we er geen zagen toen we de trein instapte, zijn we gaan zitten en hebben we de hele weg in spanning gezeten of die zou komen. Hij kwam niet, dus daarmee hebben we onszelf mooi 8 euro bespaard. Gelukkig ging de trein vanaf Metz naar Nancy op hetzelfde tijdstip een uur later, dus konden we mooi in één keer door. Helaas was dat vanaf Nancy naar Sarrebourg niet het geval, waardoor we op Nancy nog 1,5 uur moesten wachten. Jammer genoeg werd die dag van de arbeid door heel Frankrijk gevierd, waardoor we onszelf uiteindelijk maar te goed hebben gedaan aan een drankje en een broodje op het station van Nancy. Ik heb nog heel even buiten gestaan met het gevoel van, yes ik kan nu zeggen dat ik in Nancy ben geweest. Toen we uiteindelijk op Sarrebourg aankwamen was het 17:00 uur, we waren die ochtend 10:45 uur vertrokken en we waren het helemaal zat. Bleek ook nog dat er geen taxi was en na alle 5 de bedrijven van Sarrebourg te hebben gebeld, bleek er ook geen beschikbaar te zijn. Om 18:25 uur zou een bus gaan naar CenterParcs, normaal gesproken.. Je begrijpt dat we daarop zijn gaan wachten, kwam ook die bus niet opdagen. Zal wel te maken hebben gehad met die dag van de arbeid. Toen hadden we het echt gehad. Uiteindelijk besloot Wil nog maar eens een taxibedrijf te bellen en toen ze meteen zei dat het voor CenterParcs was, kwam hij ons gelukkig ophalen, maar alleen omdat hij een contract had met CenterParcs. Nou het kon me weinig schelen, al was hij alleen gekomen omdat hij een relatie met een collega had, ik was allang blij dat hij überhaupt kwam.
Toen bleek uiteindelijk dat hij me kende aangezien hij een maand geleden aan mij heeft gevraagd, toen hij gasten kwam afleveren op het park, of ik een Nederlandse aupair kende die ook Frans sprak. Zodoende herkende hij me dus nog. De hele rit hebben we aangehoord hoe geweldig Nederland hij wel niet vond, uiteindelijk hebben we er een uitnodiging voor zowel een dagje Strassbourg als uitgaan in Sarrebourg aan over gehouden als we hem in ruil daarvoor Engels leren. Geen probleem! Dat wordt binnenkort maar eens een smsje sturen over hoe of wat.

Om half 8 sjouwde met fiets en al terug naar de cottage, wat waren wij blij dat we weer op het park waren zeg! One Direction was een geweldige ervaring, maar de hele reis was een behoorlijke onderneming. Maar goed, ik heb in ieder geval wat van het mooie Frankrijk gezien.

Vandaag komen Wil haar vriendinnen aan die tot maandag in een cottage op het park zitten en maandag komen haar ouders die tot vrijdag in een cottage op het park zitten. Druk druk druk, super gezellig en daarnaast zijn we voor morgenavond nog uitgenodigd voor een verjaardagsfeest van één van de badmeesters in een cottage op het park. Dus we zijn al weer volgepland.
Het wordt eigenlijk ook tijd om eens hard aan de stageverslagen te gaan werken, ik kan me er nog steeds niet goed toe zetten.
Vandaag werk ik van 14:00-22:00 uur op de FFCI, ik heb een hekel aan die tijden en zie er best tegen op, de dag lijkt een stuk langer te duren dan wanneer je van 9:00-17:00 uur werkt! Helaas, het is niet anders, c’est la vie. Woensdag, donderdag en vrijdag heb ik weer lekker vrij, dus daar ga ik maar vast naar uitkijken.

Iedereen een heel fijn weekend en tot snel weer!

Bisous