De afsluiting van mijn stage
Door: Marissa
Blijf op de hoogte en volg Marissa
04 Juli 2013 | Nederland, Amersfoort
Terug in Nederland… goh wat raar zeg.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik het best wel moeilijk vind om alles te verwerken.
Ik denk dat ik me toen ik daar zat niet genoeg heb beseft dat het einde in zicht kwam, hoe erg we er af en toe ook mee bezig waren. Het ene moment zaten we nog in een cottage volgehangen met posters en 12 uur later trokken we de deur van een lege cottage achter ons dicht. Ik geloof dat de tranenstroom niet meer ophield. We hebben zoveel intense herinneringen aan die cottage, het was heel vreemd.
Het afscheid was ook erg heftig, we waren van plan tussen half 12 en 12 uur weg te rijden, uiteindelijk reden we pas half 2 weg omdat we zo lang hebben gedaan over het afscheid nemen van iedereen.
Op dit moment leef ik nog alsof ik daar zit, in mijn hoofd ben ik nog daar, ik vergelijk alles en als ik mijn ogen sluit voel ik alles zo intens, dat het net is alsof ik daar ben. Het kost me zeker moeite me weer aan te passen aan het leven hier, ik verzin van alles om mezelf bezig te houden, zo heb ik de indeling van mijn kamer al compleet omgegooid, heb ik de highlights alweer door mijn haar gegooid, hoewel het niet erg op valt en probeer ik continue bezig te blijven. Na 5 weken bedacht ik weer eens te gaan hardlopen en dat werden meteen 6,4 kilometers, was kapot daarna, maar voelde me voldaan. Als het ook maar even stil is of ik ben alleen dan gaat mijn hoofd automatisch naar Frankrijk.
Ik moet natuurlijk wel even zeggen dat ik er ook erg gelukkig van word om iedereen hier weer te zien, maar het kost me tijd om Frankrijk los te laten, het kost me meer moeite dan ik had gedacht.
De laatste dagen in Frankrijk hebben we natuurlijk nog wel het een en ander beleefd.
We konden niet weg gaan zonder nog een beetje gek te doen!
Het weekend voor we vertrokken bestond Center Parcs 25 jaar en was er groot feest. Op de FFCI deelde we zakken met eten en drinken en playmobiel uit aan de arriverende gasten en zaterdagavond stond een groot vuurwerk op de planning. Zo werden Wil en ik zaterdagavond door Vincent uitgenodigd om in de bowlingbar een drankje te komen doen. Uiteindelijk waren we met Alex, de buurjongen en collega, Gaël, Vincent, Wil en ik. Het was zeker een gezellige avond, die eindigde met het vuurwerk en ik geloof dat we zelfs nog hebben gedanst daarna! Hihi.
O ja ik liep ondertussen nog met een keelontsteking rond maar die is wonderbaarlijk genoeg na een week uit zichzelf genezen.. ik kan niet zeggen dat ik er extra voor geslapen heb, maar het is fijn dat hij weer ging.
Het laatste weekje werken ging in, dat was toch wel vreemd. Ik werkte de hele week vroeg van 9 uur ’s ochtends tot 17 uur ’s middags. Op woensdagavond hadden we onze afscheidsetentje met de receptie. Wil en ik hadden een hele lieve beer, die ik het liefste natuurlijk zelf gewoon had gehouden hehe, gekocht, ik heb hem Poupette genoemd, Wil noemt hem Doudou. We hadden voor iedereen een persoonlijk briefje gemaakt, met een herinnering en een gelukswens voor de toekomst en deze hadden we met foto’s van ons aan de beer gehangen. Daarnaast hadden we nog een algemene brief aan iedereen geschreven. Het was een onwijs leuke avond en ik geloof dat iedereen wel blij was met onze persoonlijke briefjes! Als afsluiting hebben we nog een groepsfoto gemaakt, die mooi de voorkant van het album dat ik nog ga maken mag sieren.
De eerste traantjes werden deze avond al wel even gelaten.
Op donderdagavond hielden we een spontaan feestje met Alex en Stephane, die elkaar op deze manier leerde kennen, wat ook wel leuk was voor hen denk ik, aangezien ze nog ongeveer even lang op het park verblijven. Ze konden het wel goed vinden met elkaar geloof ik.
We kregen ook nog even bezoek van de secu. Ik keek wel raar op toen ik Mélie in ene zag binnen komen en de deur achter zich zag sluiten. Toen ik het riep ging Wil er meteen op af, alleen nog voor zij Mélie had bereikt ging het licht uit. We zagen geen hand voor ogen meer. Na 2 seconde ging het licht weer aan en stond Olivier van de secu voor Wil haar neus! Nou dat was gillen geblazen en daar was de secu niet zo blij mee. Wij dachten dat ze voor de gezelligheid langs kwamen, toen bleek dat de buren al 2 keer hadden gebeld vanwege geluidsoverlast. Woeps.. In ieder geval konden ze ons terug vinden achter de bank en onder de tafel.. Jeetje wat was dat schrikken zeg! Maar goed, we hebben wel gelachen.
De volgende dag was onze laatste werkdag. Ik werkte van 9-17 uur, wat erg vreemd was want normaal werkte ik op vrijdag altijd tot laat, als 21:00 uur, 22:00 uur of 23:00 uur.. en nu dus tot 17:00 uur. Wil die werkte van 11-19 uur. Het was een behoorlijke hectische ochtend, iedereen was super aardig voor me en ik kreeg allemaal klusjes te doen. Zo waren er nog helemaal geen Voiturettes gehaald voor de mensen die naar de FFCI moesten, wat ik niet was aangezien ik op de recep moest blijven, dus Marissa mocht deze gaan halen. Ik heel braaf een voiturette gehaald en vervolgens richting de bank om mijn kassa te halen. Bleek dat ik er dus nog 2 moest halen. Maar toen ik op het punt stond de 2e te halen moest ik met Blandine mee om de daarna de chariot weer mee terug te nemen. Oftewel, ik kreeg gezellig allemaal klusjes en ik heb een beetje heen en weer gehobbeld tussen het cycle en de recep. Uiteindelijk was het een dag met erg veel Nederlanders, die natuurlijk allemaal vroegen of we het hele weekend achter de recep stonden. Normaal gesproken kon ik altijd vrolijk ja zeggen, maar dat zat er helaas niet meer in. Dat deed wel even pijn. Wil die had een stifje meegenomen met de vlag van Nederland die we vrolijk hebben uitgedeeld aan willekeurige mensen. Die middag was het schminken voor de kinderen bij de animatie, dus niet bij ons, maar ze keken toch allemaal wel erg verlangend naar de enorme vlag die horizontaal over Willemijn haar gezicht liep.. haha.
Zaterdag begon het inpakken. Pfoee, wat een drama. Waarom had ik zoveel meegenomen?! Uiteindelijk heb ik het toch voor mekaar gekregen het allemaal in mijn koffers te proppen, vraag me maar niet hoe.. ’s middags hebben Wil en ik ons nog uitgeleefd in de boutique.. Alles waarvan ik de afgelopen 5 maanden heb geroepen dat ik het wel wilde hebben, maar niet heb gekocht, heb ik die middag gekocht. Ik was er uiteindelijk erg content mee. ’s Avonds was het helaas toch echt tijd om de posters, foto’s en alle stickers van de muur te krabben. De cottage werd er niet vrolijker op. Om 0:00 uur besloten we nog een laatste nachtwandeling te maken. Daar heb ik enorm van genoten de afgelopen maanden. Midden in de nacht het park op, in de verte de heuvels, boven je de donkere hemel vol met sterren en een enorme rust op het park. We zijn op een grote schommel in een speeltuin gaan liggen en hebben onze gedachtes nog eens over de afgelopen 5 maanden laten gaan.
Ik kan niet anders zeggen dan dat de 5 maanden in één woord geweldig waren. Als mensen vragen: ‘hoe heb je het gehad?’ Kan ik alleen maar zeggen, GEWELDIG. Ik zou niet weten hoe ik de afgelopen 5 maanden anders moet samenvatten. Ik heb enorm veel geleerd, niet alleen wat werk betreft, maar over de taal, de mensen, de cultuur, het leven en mezelf.. daarnaast heb ik geweldige mensen ontmoet, ik heb genoten, nieuwe ervaringen opgedaan en misschien nog wel het belangrijkste van alles, ik heb leren leven, genoten van het leven. Ik kan ‘you only live ones’ zeggen met het volle bewustzijn van de betekenis in mijn achterhoofd, want het is waar, you only live ones, so make the best out of it!
En hoewel ik weet dat deze zin waar is: ‘don’t cry because it’s over, but smile because it happened,’ weet ik dat ik nog even tijd nodig ga hebben om het allemaal te verwerken en om het los te laten.
Ik heb enorm veel dank aan iedereen die de afgelopen tijd met me heeft meegeleefd, deze stage heeft mogelijk gemaakt en iedereen die mij zoveel geluk heeft bezorgd de afgelopen tijd en nog gaat bezorgen! En Wil, je bent me mattie, ik mis je en LUFFJOEEEE.
Met dit laatste verslag eindigt mijn stage. Mijn stageverslagen zijn gehaald, de foto’s staan online en dit laatste verslag is geschreven. Aan iedereen die me heeft gevolgd, ik vond het onwijs leuk dat jullie mijn verslagen hebben gelezen en ik hoop snel weer een reden te hebben om te schrijven!
Gros bisous,
Marissa
‘Profite de chaque petite chose de la vie et tu auras trouvé le bonheur.’
Ik moet eerlijk toegeven dat ik het best wel moeilijk vind om alles te verwerken.
Ik denk dat ik me toen ik daar zat niet genoeg heb beseft dat het einde in zicht kwam, hoe erg we er af en toe ook mee bezig waren. Het ene moment zaten we nog in een cottage volgehangen met posters en 12 uur later trokken we de deur van een lege cottage achter ons dicht. Ik geloof dat de tranenstroom niet meer ophield. We hebben zoveel intense herinneringen aan die cottage, het was heel vreemd.
Het afscheid was ook erg heftig, we waren van plan tussen half 12 en 12 uur weg te rijden, uiteindelijk reden we pas half 2 weg omdat we zo lang hebben gedaan over het afscheid nemen van iedereen.
Op dit moment leef ik nog alsof ik daar zit, in mijn hoofd ben ik nog daar, ik vergelijk alles en als ik mijn ogen sluit voel ik alles zo intens, dat het net is alsof ik daar ben. Het kost me zeker moeite me weer aan te passen aan het leven hier, ik verzin van alles om mezelf bezig te houden, zo heb ik de indeling van mijn kamer al compleet omgegooid, heb ik de highlights alweer door mijn haar gegooid, hoewel het niet erg op valt en probeer ik continue bezig te blijven. Na 5 weken bedacht ik weer eens te gaan hardlopen en dat werden meteen 6,4 kilometers, was kapot daarna, maar voelde me voldaan. Als het ook maar even stil is of ik ben alleen dan gaat mijn hoofd automatisch naar Frankrijk.
Ik moet natuurlijk wel even zeggen dat ik er ook erg gelukkig van word om iedereen hier weer te zien, maar het kost me tijd om Frankrijk los te laten, het kost me meer moeite dan ik had gedacht.
De laatste dagen in Frankrijk hebben we natuurlijk nog wel het een en ander beleefd.
We konden niet weg gaan zonder nog een beetje gek te doen!
Het weekend voor we vertrokken bestond Center Parcs 25 jaar en was er groot feest. Op de FFCI deelde we zakken met eten en drinken en playmobiel uit aan de arriverende gasten en zaterdagavond stond een groot vuurwerk op de planning. Zo werden Wil en ik zaterdagavond door Vincent uitgenodigd om in de bowlingbar een drankje te komen doen. Uiteindelijk waren we met Alex, de buurjongen en collega, Gaël, Vincent, Wil en ik. Het was zeker een gezellige avond, die eindigde met het vuurwerk en ik geloof dat we zelfs nog hebben gedanst daarna! Hihi.
O ja ik liep ondertussen nog met een keelontsteking rond maar die is wonderbaarlijk genoeg na een week uit zichzelf genezen.. ik kan niet zeggen dat ik er extra voor geslapen heb, maar het is fijn dat hij weer ging.
Het laatste weekje werken ging in, dat was toch wel vreemd. Ik werkte de hele week vroeg van 9 uur ’s ochtends tot 17 uur ’s middags. Op woensdagavond hadden we onze afscheidsetentje met de receptie. Wil en ik hadden een hele lieve beer, die ik het liefste natuurlijk zelf gewoon had gehouden hehe, gekocht, ik heb hem Poupette genoemd, Wil noemt hem Doudou. We hadden voor iedereen een persoonlijk briefje gemaakt, met een herinnering en een gelukswens voor de toekomst en deze hadden we met foto’s van ons aan de beer gehangen. Daarnaast hadden we nog een algemene brief aan iedereen geschreven. Het was een onwijs leuke avond en ik geloof dat iedereen wel blij was met onze persoonlijke briefjes! Als afsluiting hebben we nog een groepsfoto gemaakt, die mooi de voorkant van het album dat ik nog ga maken mag sieren.
De eerste traantjes werden deze avond al wel even gelaten.
Op donderdagavond hielden we een spontaan feestje met Alex en Stephane, die elkaar op deze manier leerde kennen, wat ook wel leuk was voor hen denk ik, aangezien ze nog ongeveer even lang op het park verblijven. Ze konden het wel goed vinden met elkaar geloof ik.
We kregen ook nog even bezoek van de secu. Ik keek wel raar op toen ik Mélie in ene zag binnen komen en de deur achter zich zag sluiten. Toen ik het riep ging Wil er meteen op af, alleen nog voor zij Mélie had bereikt ging het licht uit. We zagen geen hand voor ogen meer. Na 2 seconde ging het licht weer aan en stond Olivier van de secu voor Wil haar neus! Nou dat was gillen geblazen en daar was de secu niet zo blij mee. Wij dachten dat ze voor de gezelligheid langs kwamen, toen bleek dat de buren al 2 keer hadden gebeld vanwege geluidsoverlast. Woeps.. In ieder geval konden ze ons terug vinden achter de bank en onder de tafel.. Jeetje wat was dat schrikken zeg! Maar goed, we hebben wel gelachen.
De volgende dag was onze laatste werkdag. Ik werkte van 9-17 uur, wat erg vreemd was want normaal werkte ik op vrijdag altijd tot laat, als 21:00 uur, 22:00 uur of 23:00 uur.. en nu dus tot 17:00 uur. Wil die werkte van 11-19 uur. Het was een behoorlijke hectische ochtend, iedereen was super aardig voor me en ik kreeg allemaal klusjes te doen. Zo waren er nog helemaal geen Voiturettes gehaald voor de mensen die naar de FFCI moesten, wat ik niet was aangezien ik op de recep moest blijven, dus Marissa mocht deze gaan halen. Ik heel braaf een voiturette gehaald en vervolgens richting de bank om mijn kassa te halen. Bleek dat ik er dus nog 2 moest halen. Maar toen ik op het punt stond de 2e te halen moest ik met Blandine mee om de daarna de chariot weer mee terug te nemen. Oftewel, ik kreeg gezellig allemaal klusjes en ik heb een beetje heen en weer gehobbeld tussen het cycle en de recep. Uiteindelijk was het een dag met erg veel Nederlanders, die natuurlijk allemaal vroegen of we het hele weekend achter de recep stonden. Normaal gesproken kon ik altijd vrolijk ja zeggen, maar dat zat er helaas niet meer in. Dat deed wel even pijn. Wil die had een stifje meegenomen met de vlag van Nederland die we vrolijk hebben uitgedeeld aan willekeurige mensen. Die middag was het schminken voor de kinderen bij de animatie, dus niet bij ons, maar ze keken toch allemaal wel erg verlangend naar de enorme vlag die horizontaal over Willemijn haar gezicht liep.. haha.
Zaterdag begon het inpakken. Pfoee, wat een drama. Waarom had ik zoveel meegenomen?! Uiteindelijk heb ik het toch voor mekaar gekregen het allemaal in mijn koffers te proppen, vraag me maar niet hoe.. ’s middags hebben Wil en ik ons nog uitgeleefd in de boutique.. Alles waarvan ik de afgelopen 5 maanden heb geroepen dat ik het wel wilde hebben, maar niet heb gekocht, heb ik die middag gekocht. Ik was er uiteindelijk erg content mee. ’s Avonds was het helaas toch echt tijd om de posters, foto’s en alle stickers van de muur te krabben. De cottage werd er niet vrolijker op. Om 0:00 uur besloten we nog een laatste nachtwandeling te maken. Daar heb ik enorm van genoten de afgelopen maanden. Midden in de nacht het park op, in de verte de heuvels, boven je de donkere hemel vol met sterren en een enorme rust op het park. We zijn op een grote schommel in een speeltuin gaan liggen en hebben onze gedachtes nog eens over de afgelopen 5 maanden laten gaan.
Ik kan niet anders zeggen dan dat de 5 maanden in één woord geweldig waren. Als mensen vragen: ‘hoe heb je het gehad?’ Kan ik alleen maar zeggen, GEWELDIG. Ik zou niet weten hoe ik de afgelopen 5 maanden anders moet samenvatten. Ik heb enorm veel geleerd, niet alleen wat werk betreft, maar over de taal, de mensen, de cultuur, het leven en mezelf.. daarnaast heb ik geweldige mensen ontmoet, ik heb genoten, nieuwe ervaringen opgedaan en misschien nog wel het belangrijkste van alles, ik heb leren leven, genoten van het leven. Ik kan ‘you only live ones’ zeggen met het volle bewustzijn van de betekenis in mijn achterhoofd, want het is waar, you only live ones, so make the best out of it!
En hoewel ik weet dat deze zin waar is: ‘don’t cry because it’s over, but smile because it happened,’ weet ik dat ik nog even tijd nodig ga hebben om het allemaal te verwerken en om het los te laten.
Ik heb enorm veel dank aan iedereen die de afgelopen tijd met me heeft meegeleefd, deze stage heeft mogelijk gemaakt en iedereen die mij zoveel geluk heeft bezorgd de afgelopen tijd en nog gaat bezorgen! En Wil, je bent me mattie, ik mis je en LUFFJOEEEE.
Met dit laatste verslag eindigt mijn stage. Mijn stageverslagen zijn gehaald, de foto’s staan online en dit laatste verslag is geschreven. Aan iedereen die me heeft gevolgd, ik vond het onwijs leuk dat jullie mijn verslagen hebben gelezen en ik hoop snel weer een reden te hebben om te schrijven!
Gros bisous,
Marissa
‘Profite de chaque petite chose de la vie et tu auras trouvé le bonheur.’
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
