Waar is de tijd gebleven?

Jeetje wat gaat de tijd toch snel! Zo zit je er nog midden in en zo is je stage bijna op zijn einde. Waar is die tijd gebleven? Nog 9 dagen en dan zitten 5 maanden stage er al weer op. De tijd is zo hard gegaan. Veels te hard! Ik zie er best wel een beetje tegenop hier alles weer achter te laten. Toen ik hier heen kwam wist ik zeker dat ik iedereen uit Nederland weer terug zou gaan zien. Dit is de afgelopen 5 maanden ook als thuis gaan voelen, maar van de mensen hier weet ik helemaal niet zeker wie ik wel en niet weer terug zal zien. Ik weet zeker dat ik iedereen hier enorm ga missen en dat het wel weer even wennen zal zijn, straks terug in Nederland. Het is hier zo’n ander leven, ik heb zoveel rust aan me hoofd doordat ik me nergens zorgen over hoef te maken. Geen deadlines, geen school, de zelfstandigheid en een hele andere omgeving. Het heeft me erg goed gedaan en hoewel ik weet dat ik niet altijd zo door zou kunnen blijven leven heb ik nog helemaal geen zin hier weg te gaan! Het leven in Nederland is natuurlijk gewoon door gegaan, maar ik heb de afgelopen 5 maanden een ander leven geleefd en ik hoop dat het me niet te veel moeite kost weer terug in dat oude leven te stappen, hoewel ik dat deels zelf in de hand heb natuurlijk.
Ik heb een top stage gehad!!

In ieder geval, na wat sentimenteel gebrabbel hebben we de afgelopen tijd natuurlijk weer het één en ander meegemaakt.
Te beginnen bij het brandalarm, dat al wel weer een hele poos geleden is, maar zeker noemenswaardig. Jut en jul hadden namelijk bedacht te gaan koken. Ja ja, nou is dat al een hele onderneming als je bedenkt dat de keren dat wij hebben gekookt in de afgelopen 5 maanden op 2 handen te tellen zijn. Het was niet erg mooi weer die dag dus we hadden geen ramen of deuren open. De rijst was bijna aan de kook en terwijl Wil de kip stond te snijden, de muziek vrij hard door de speakers bonkte en ik een beetje door het huis aan het springen was, vraag me niet waarom, begon in ene een keihard snerpend piepend geluid te loeien. Even speelde nog het idee dat de cottage van de buren in de brand stond, maar toen we naar buiten rende om dat te checken, zag het er allemaal vrij rustig uit.. bij de buren dan.. Vanuit onze cottage kwam een geluid de overkant van de straat tegemoet, dat de hele buurt op trillen zetten. Wat een genante vertoning. De cottage zag blauw van de rook.. Deze slimpies waren natuurlijk vol aan de kook gegaan zonder de afzuiger aan te zetten. We waren nog even bang dat de secu met loeiende sirenes aan zou komen zetten, maar dat is ons bespaard gebleven. Na 10 minuten besloot dat ding ons genoeg getreiterd te hebben.. Dat was wel even schrikken zeg!

Woensdag 29 mei gingen Gaël, Wil en ik naar Europapark. Het was niet zo’n hele mooie dag, eigenlijk met vrij slecht weer zelfs, maar we hebben ons prima vermaakt! Alle attracties waren open en ondanks het weer was het erg druk! Het was zeker een geslaagde dag, de terugweg erbij inbegrepen. Gaël kan me inmiddels wel schieten als ik erover begin, maar ik heb mijn lol wel gehad. Het geval was namelijk dat Gaël zijn gps van zijn telefoon niet zo’n succes was, hij stuurde ons namelijk continue de verkeerde kant op. De heenweg ging nog prima, maar de terugweg heeft wel wat uurtjes gekost. We hadden ’s ochtends al besloten dat we aan het einde van de dag bij de KFC gingen eten. Deze waren we ergens vlakbij Strasbourg tegen gekomen, maar dan moesten we die terug natuurlijk wel nog vinden. Wil en ik waren in slaap gevallen en werden wakker toen Gaël in één of ander straatje de auto had stil gezet. Dat was de eerste keer dat we de weg kwijt waren. Na enige moeite bleek dat we niet zo ver van de KFC af zaten en deze hebben we toen vrij snel gevonden. Vanaf daar moesten we nog 80 km naar huis. Na wat gegeten te hebben gingen we vol goede moed de auto weer in. Nou daar begon het hoor, we waren het parkeerterrein nog niet af of werden alweer de verkeerde richting op gestuurd, uiteindelijk passeerden we het KFC nog 2 keer.. Op dat moment rolde bij mij de tranen al over mijn wangen van het lachen, vooral omdat Wil en ik de lol er wel van in zagen en Gaël eigenlijk niet. Eenmaal weer op de goede route reden we een poosje de goede kant uit. Maar toen werd Gaël afgeleid door één van onze enorm leuke grappen, we kwamen niet meer bij en letten natuurlijk helemaal niet meer op de borden. Nadat we een uur hadden gereden, kwamen we erachter dat we richting Saarbrucken reden.. We gingen dus weer terug naar Duitsland. Ik bij het tankstation op de wifi de route uitgezocht, nou je kon me wegdragen.. Bleek dat we vanaf dat tankstation nog 84 kilometer naar huis moesten, terwijl we het uur daarvoor vanaf de KFC nog 80 km moesten. Uiteindelijk kwamen we rond 22:15 uur thuis en waren we om 17:15 uur vertrokken. Geslaagde rit na een geslaagde dag zou ik zo zeggen.

De week daarop bereikte het mooie weer ook Hattigny. De temperaturen gingen omhoog en het zonnetje scheen volop. Helaas is onze werkkleding niet erg gemaakt voor het zomerseizoen, wat lekker zweten betekent tijdens het werk en met je billen op een plakkrukje als je op het infopunt op de boerderij staat, maar in je vrije tijd is het enorm genieten van de zon! Wil had die week dinsdag en woensdag vrij en ik had woensdag en donderdag vrij. Na mijn werk op de boerderij op dinsdag gingen we een crêpe eten bij de crêperie, wat betekent dat we nu alle restaurants hebben gehad. Wat natuurlijk ook wel mag na 5 maandjes. Die woensdag hebben we de hele dag in het zonnetje gelegen. Ergens in mijn achterhoofd begonnen de stageverslagen toch wel een alarmbelletje af te geven, maar ik geloof dat mijn status er nog vrij relaxed onder was, ik vond het allemaal nog niet erg zorgwekkend. Ik denk wel dat ik die dagen iets teveel zon had gepakt want die vrijdag voelde ik me in ene behoorlijk beroerd. Ik moest van 15:00-23:00 uur werken, waarvan de middag in de volle zon op de FFCI. Achteraf bleek dat iedereen die die dag in de zon op de FFCI had gewerkt, ’s avonds niet lekker was.

In ieder geval, mijn pauze was om 19:15 uur afgelopen en daarna moest ik op de receptie blijven. Daar was het niet minder warm, we hebben namelijk geen enkele airco of koeling op de receptie, de enige plek waar het nog een beetje koel was, was het kantoortje achter de receptie. Ik weet niet hoe ik daar ben gekomen, maar het ene moment stond ik nog een gast te helpen, het volgende moment begon alles te draaien en uiteindelijk kwam ik weer bij op de grond van het kantoor. Ik had natuurlijk geen zin om tot 23:00 uur te werken, maar ik was heus niet van plan geweest al zo vroeg op te stappen! Er hingen 3 mensen boven me en voor ik het wist stonden Pascal en Lionel van de secu met hun EHBO tassen in het kantoor om me aan wat testjes te onderwerpen. Het enige wat ik eigenlijk wilde was naar huis en naar bed. Ik geloof dat ik uiteindelijk 1,5 uur op de grond heb gelegen en nadat nog een dokter was gebeld over wat ze met me mochten doen, heeft de secu me naar huis gebracht. Hier bleek Wil met knallende koppijn in bed te liggen. Gelukkig vertrok de secu weer nadat ik onder hun toeziend oog Wil had wakker gemaakt. Ze waren heel lief voor me en er werd goed voor me gezorgd, maar ik was wel blij toen iedereen me weer met rust liet. Al die heisa! Uiteindelijk hebben Wil en ik de rest van de avond buiten in de ligstoelen gelegen, lekker in de frisse lucht.
De dagen daarna voelde ik me nog niet helemaal fit, dus ik denk dat het behalve te veel zon ook een griepje was.

Gelukkig was ik er na 3 dagen weer overheen en begon het feestje van de stageverslagen. Het stressgehalte schoot toch wel omhoog toen ik nog maar een weekje had en de druk werd steeds groter. Natuurlijk had ik veel eerder moeten beginnen, as usual, het gevoel van het halve jaar op school voordat ik op stage ging was weer helemaal terug. Des te meer reden dat ik misschien in het vervolg wat eerder moet beginnen. In ieder geval, tussen de bedrijven door moest er natuurlijk ook wel eens een pauze gehouden worden. Ik noem bijvoorbeeld een nachtwandeling voor wat frisse lucht. Dat is toch wel echt genieten hier hoor. In de verte liggen de heuvels, boven je een strakke donkere lucht vol met sterren en verder de rust om je heen van de mensen die al in hun bed liggen. Daarnaast moet er natuurlijk ook goed gegeten worden, dus een bezoekje aan de MacDonalds ofwel MacDo in het Frans, konden we ook wel gebruiken. Zodoende gingen we vorige week vrijdagavond met Gaël naar de MacDonalds in Sarrebourg. Daar bleek alles behalve de MacDrive al dicht te zijn. Behalve voor onszelf namen we ook een hoeveelheid MCFlurries mee voor de secu en uiteindelijk ook voor Audrey, een collega van de recep, die nog langs kwam. Zo werd het een avondje MacDo en secu. De verslagen waren even vergeten.

Aan die verslagen werden we daarna natuurlijk wel weer herinnerd. Zo moesten de evaluatieformulieren ingevuld worden, moesten we nog wat gesprekken voeren en moest de hele boel nog uitgebreid in het Frans beschreven worden. Woensdag 19 mei 12 uur was de deadline. Dinsdagavond 18 mei stuurde ik mijn verslagen in. Dinsdagmiddag hadden we onze evaluatieformulieren ontvangen. Allemaal dikke voldoendes, 8ens en 9ens waar we trots op mogen zijn. Ik heb een enorm trotse glimlach op mijn gezicht terwijl ik dit schrijf. Toen ik hier 5 maanden geleden kwam kon ik amper een goed gesprek in het Frans voeren. Nu 5 maanden later gaat het Frans richting vloeiend, de werkzaamheden kosten geen moeite en we zijn enorm gegroeid. Ik hoop dat ik het Frans kan bijhouden en dit was zeker niet mijn laatste keer in Frankrijk!

In ieder geval zitten de verslagen erop en is de stage dus eigenlijk voorbij. Nog een klein weekje werken en laten we de feestjes niet vergeten. Zo hebben we sinds kort zowel nieuwe collega’s als nieuwe buren in 977 zitten, die cottage kennen we natuurlijk wel, we hebben nog een stoel uit die cottage in die van ons staan van de laatste keer dat we daar waren, nu ongeveer 2 maanden geleden. Daarnaast staat voor volgende week woensdagavond een avondje met de receptie gepland om alvast afscheid te nemen. We gaan lekker uit eten met elkaar en Wil en ik hebben een cadeau gepland. O ja en dit weekend is er groot feest op Center Parcs omdat het 25 jaar bestaat. Zo worden er vandaag tasjes met allerlei dingen als voedsel, playmobiel voor de kinderen en nog meer uitgedeeld aan de mensen op de FFCI. Morgen is er vuurwerk en het hele weekend zijn er activiteiten, muziek en optredens op het park. Onwijs gezellig natuurlijk!

Inmiddels heb ik al wat armbandjes ontvangen van mensen om hen niet te vergeten en afgelopen maandag werd ik door Pascal verrast met croissantjes omdat dat één van de laatste keren was dat ik hem zou zien en omdat we natuurlijk MCFlurries vrijdag hadden meegenomen! Jep het worden nog even 9 dagen volop genieten van alles en iedereen hier! En daarna moeten we er toch echt aan geloven. Zondag 30 juni halen Wil haar ouders ons op en begint de terugreis naar Nederland.

Gros bisous de la France!