Quelle journée!
Door: Marissa
Blijf op de hoogte en volg Marissa
13 Februari 2013 | Frankrijk, Hattigny
Ouii, even een verslag over de afgelopen 2 vrije dagen, wat we vandaag toch weer hebben beleefd.
Laten we het maar tot een actief dagje benoemen.
Yess, vanochtend mochten we uitslapen. Allebei vrij, geen wekker, 11 uur/half 12 wakker worden, we waren er helemaal klaar voor.. Dat kon ik dus wel vergeten. Om half 9 gingen mijn ogen open en ze wilde niet meer dicht.. Je kent het vast wel, je probeert weer verder te slapen, ligt wat te draaien, maar het lukt niet meer.. Mij komt dat in ieder geval heel bekend voor. Na een kwartier draaien zag ik het licht, het was alweer een paar dagen geleden dat ik had hardgelopen, het was de hoogste tijd dus om weer eens een rondje over het park te maken en dat uhh.. lekkere snoep (een paar maar..) er weer af te rennen!
Nog steeds sneeuwt het elke nacht bij ons, dus ook vanochtend werd ik weer begroet met een heel pak voor me neus. Uiteindelijk een rondje van ongeveer 5 kilometer over het park gemaakt, het opbouwen van mijn conditie is begonnen. Eenmaal weer thuis bleek dat Willemijn ook klaar wakker was. 'Joehoee! Ik zit in bad hoor!' Dat bad weet je wel, wat ik eerder als bubbelbad had genoemd en geen bubbelbad bleek te zijn. In ieder geval, na dat bad een douche genomen en vervolgens lekker ontbeten met een eitje. Toch wel gezellig om samen vrij te zijn! Natuurlijk gun je mekaar de vrije dagen, maar als de één dan moet werken, is het toch wel een beetje saai!
In ieder geval, dat hardlopen maakte mijn dag niet eens erg actief, nee dat was het boodschappen doen in Lorquin. We hadden bedacht elektrische fietsen te lenen bij het cyclecenter om daarmee in noodvaart de 6 kilometer naar Lorquin te overbruggen om daar naar de Intermarché te gaan. Bij ons in het winkeltje in het centrum hebben ze best veel producten, maar vlees hebben ze bijvoorbeeld niet en daarnaast is het ook wel ietsje duurder dan in de Intermarché. Bovendien leek het ons wel een leuk uitje. Daarbij hadden we nog geen rekening gehouden met de temperatuur of bijvoorbeeld een lekke band, ik noem zo maar wat..
Zo gingen we gewapend met onze pot geld, een boodschappenlijstje en boodschappentassen op onze 'gewone' fietsen naar het cyclecenter, deze hebben we daar laten staan, om 's middags weer op te halen. De mannen van het cyclecenter zagen ons al weer aankomen. Inmiddels zijn we er wel achter dat men in Frankrijk niet zo veel fietst, wij werden in ieder geval voor gek verklaart toen we vroegen om elektrische fietsen om mee naar Lorquin te fietsen. 'LORQUIN?!' Alsof we hadden gevraagd om elektrische fietsen om mee naar Parijs te fietsen.. Ik geloof dat ze ons wel grappig vonden. Behalve voor ons beiden een fiets kwamen ze ook aanzetten met een extra batterij. Een ding zo groot als het bagagerekje, voor het geval we het niet zouden redden. (zie de foto's) In het totaal hadden we dus 4 batterijen, waarvan 2 aan de fiets gekoppeld waren en 2 onder onze snelbinders zaten voor de zekerheid. Daarbij vertelde ze nog wel even dat de batterijen ongeveer €300 per stuk zijn en zo'n elektrische fiets €1000 zoveel kost.. Uhh, oké, prima, komt goed joh, ik ben namelijk helemaal niet onhandig, dus om naar een Intermarché in één of ander dorp in de middel of nowhere te fietsen met materiaal van ongeveer €1600 vind ik helemaal geen probleem en maakt me niet eens een klein beetje bang! Bij afscheid werden we veel succes toegewenst met de hoop dat we het zouden redden en überhaupt nog terug zouden komen.. Zorgen.. och wel nee, ik maakte me totaal geen zorgen.. Wiehoeee, één keer trappen en het leek met die fiets wel alsof je vooruit geduwd werd!
Oké, ik maakte me zorgen, grote zorgen, zo bleek dat toen we nog niet eens van het park af waren Willemijn al op de velg van haar achterband reed. Maar nee hoor, we gingen echt niet terug, we waren onderweg en zouden pas terugkeren als we de boodschappen hadden! Die band was heus niet lek, hooguit een beetje zacht, als hij namelijk lek was geweest was het onverantwoord om door te fietsen, heuvel op heuvel af.. toch? Zo gezegd zo gedaan gingen we door, wat geklaag, een tegenwerkende fiets en wat meer risico op vallen hielden ons echt niet tegen. Een 'klein' poosje later kwamen we in Lorquin aan. Overigens is dit op de elektrische fiets echt wel goed bevallen en valt de afstand reuze mee, jammer dat die fiets een 'zachte' band had! Daarnaast hadden we geen rekening gehouden met de temperatuur, dus we kwamen, zachtjes uitgedrukt, verkleumd aan bij Lorquin. Zo aan het begin van het dorp zag het er vrij levenloos uit.. Het enige wat ons er aan herinnerde dat er toch wel wat leven was, was een kraaiende haan. Wat aarzelend en zoekend reden we het dorp door. Inmiddels maakte Willemijn haar band behoorlijk klapperende geluiden, het leek ons een goed idee een fietsenmaker op te zoeken, of op zijn minst ergens om een pomp te vragen. Wat waren we blij toen we de vlaggen van de Intermarché zagen. Inmiddels hadden we geen gevoel meer in onze vingers ondanks de handschoenen van CenterParcs en ook onze tenen voelde vrij levenloos aan. Toen brak mijn klomp.. Ik kon echt weggedragen worden.. Half 2 's middags en DE INTERMARCHÉ WAS DICHT.. moest net weer ons overkomen. We besloten maar te gaan opwarmen in een kroegje die we halverwege het dorp waren tegen gekomen.
Een echt lokaal kroegje, mag ik wel zeggen. Onze elektrische fietsen stonden half op het gesloten buitenterras, met onze reserve batterij onder onze arm stapte we de kroeg binnen. Het viel letterlijk stil.. we zagen alleen maar mannen, oude mannetjes die hun gepensioneerde tijd met elkaar zaten in te vullen door te hangen in de kroeg en kaartspelletjes te spelen. Ook veel mannen zonder tanden.. Ik denk dat het kwam doordat we het zo koud hadden dat we niet meteen weer naar buiten rende. Wat ongemakkelijk gingen we zitten, achteraf gezien niet echt een geschikte plek, we zaten midden in de kroeg. Een vrouw gekleed in een blouse, driekwartbroek en hoge zwarte laarzen snelde op ons toe, ze had een vriendelijk gezicht, maar we voelde ons niet echt op ons gemak door haar.. met 2 thee besteld, onze huge batterijen op tafel en onze tas in de gaten houdend zaten we langzaam op te warmen. Natuurlijk kregen we al snel reacties van de mannen die het dichtste bij ons zaten te kaarten. 'Waar kwamen we vandaan?', 'wat deden we hier?' 'zat die box (batterij) op tafel vol met geld?' Ze lieten ook nog even horen hoe goed hun Engels was, daarnaast zat de man op 10 centimeter afstand van Willemijn de hele tijd nieuwsgierig naar haar blonde haren te staren.. Ik wil niet overdrijven, maar ik geloof dat we op dat moment gespreksonderwerp van het kroegje waren. Ook aan de andere kant van de ruimte staarde oude mannen ons aan en zelfs de chef van de keuken kwam naar buiten om ons te bekijken.. Natuurlijk werden we er melig van, leer ons ons kennen.. Tot Willemijn haar schrik kreeg de man die al de hele tijd zo nieuwsgierig naar haar haren zat te staren nog een ingeving eraan te voelen, waardoor ze met een gil bijna tegen het plafond vloog. Tot groot genoegen van de mannen, alsof we nog niet genoeg aandacht hadden gekregen. De man bleek overigens een Italiaan te zijn en geen Fransman, volgens zijn maatjes was dat de reden.. Het zal mij een raadsel zijn, ik vond het in ieder geval een beetje vreemd. Inmiddels was het 2 uur en uiteindelijk bleek dat de Intermarché half 3 weer open ging, omdat ze rond het middaguur pauze hadden. Willie had het nog een aantal geroepen, maar het had me sterk geleken aangezien het een vrij grote supermarkt is, maar goed, ze had gelijk. Toen moesten we dus nog een half uur in die kroeg blijven, want we gingen echt niet in die kou staan te bivakkeren voor die supermarkt. Op een gegeven moment kwam een man van de andere kant van de kroeg onze kant op. 'Niet kijken,' 'niet kijken,' herhaalde ik in mijn hoofd.. Oké, ik keek, hij kwam recht op me af, me strak aankijkend.. 'O god, hij ging op mijn schoot zitten,' nee echt, ik dacht het echt.. Oké, hij ging naar de wc achter mij, maar ik dacht echt even dat hij op min schoot ging zitten. Misschien overdreven maar ik heb onmiddellijk mijn tas op schoot genomen, deels bang dat hij deze vervolgens mee zou nemen, deels bang dat hij alsnog mijn schoot een geschikte zitplek zou vinden. Eigenlijk moesten wij allebei ook heel nodig plassen, maar we durfde echt niet. Wat een stelletje mutsen zijn we ook. Nou toen kwam hij weer terug en ja hoor, hij maakte even een tussenstop bij ons tafeltje. Met veel moeite begrepen we hem, 'waar kwamen we vandaan?' 'Uit China,' verkondigde Willemijn vrolijk. Sorry voor de details, maar met nog maar een half gebit en een hoop gesputter, schoof ik een stuk voor hem op zij. Hij schoof gerust een stuk mee.. Uiteindelijk wist de hele kroeg dat we uit Nederland kwamen. Inmiddels vonden we het toch maar de hoogste tijd om op te stappen en na een vluchtig Bonne Journée zijn we met onze batterijen onder onze arm naar buiten gehaast. Op naar de Intermarché!
Daar aangekomen wachtte ons de volgende blikken op. Er stond al een hele rij te wachten tot hij open ging. Allemaal ogen die ons enigszins nieuwsgierig, enigszins verbaasd aanstaarde terwijl we daar op onze elektrische fietsen, met een klapperende band en een batterij op ons bagagerekje aan kwamen zetten. Natuurlijk kreeg ik het voor mekaar mijn schat van ongeveer €1600 nog bijna om te laten vallen, maar gelukkig kon ik hem houden. Gewapend met een karretje en al die blikken negerend stapte we, op dat moment, voor ons het walhalla in. Het eerste product dat ons karretje waardig was, was een zwarte muts voor de kou. Vervolgens hebben we ons heerlijk uitgeleefd en zo kunnen we voor de komende week weer even voort. Bijna huppelend gingen we de zaak door, botste we toch bijna opnieuw tegen de man op die een kwartier daarvoor in mijn gezicht had staan sputteren. Vluchtig zijn we doorgelopen, net gedaan alsof we hem niet herkende en hiermee hopend dat dit de laatste keer was dat we hem zagen. Verkeerd gedacht. Terwijl deze mutsies buiten de sleutels van onze 'gewone' fiets die dus nog op CenterParcs stond in onze elektrische fiets probeerde te prutsen, stond die vent in ene weer naast ons. Hij wilde namelijk wel even onze 2 zware boodschappentassen voor ons naar CenterParcs brengen. Haha ja hoor en ik ben eigenlijk Chinees! Dat dacht ik dus niet. Toen we er uiteindelijk achter kwamen dat we met de verkeerde sleutel in ons slot zaten te prutsen, had die vent inmiddels bedacht dat het ook wel een goed idee was als we met hem mee naar huis zouden gaan.. Uhh, bedankt voor het aanbod, maar toch maar niet. Uiteindelijk gaf hij de hoop op en karde hij er na een soort van vriendelijke, enigszins tandeloze, glimlach op zijn bromfietsje met aanhangwagentje vandoor.
Na een rit met zowel een batterij als een boodschappentas op ons bagagerekje balancerend en nog steeds die 'zachte' achterband van Willemijn, want we waren natuurlijk tijdens de kroeg en het boodschappen doen vergeten dat die ook nog aanwezig was, kwamen we aan bij de FFCI waar we vrolijk werden begroet door Michel. De man die ons op onze allereerste dag vrolijk had ontvangen en naar de receptie had begeleid. Alhoewel, vrolijk.. hij stond ons op dat moment met een lineaal neer te schieten.. Hij was overigens wel de eerste vandaag die ons niet uitlachte omdat we naar Lorquin waren gefietst. Vervolgens begon hij over Europapark, het grootste park van Europa, dat dus op 1,5 uur afstand ligt en nog leuker schijnt te zijn dan Disneyland. Volgens collega's moeten we er echt heen! Inmiddels hebben we onze uitnodiging ontvangen, samen met Michel naar Europapark. Nou dat willen we wel hoor! Zijn motivatie: 'Tsja, we moeten ons natuurlijk ook een beetje amuseren.' Echt wel! Woehoee.
Daarna de boodschappen thuis gebracht, voeten opgewarmd en toen de elektrische fietsen terug gebracht. Ik heb het uiteindelijk op 1 batterij volgehouden, Willemijn heeft er drie gebruikt. De mannen van het cyclecenter waren erg nieuwsgierig naar onze rit. Ja natuurlijk was alles goed gegaan! De fietsen nog helemaal heel, heerlijke rit gehad, prima te doen.. alleen uhh, willemijn heeft 3 batterijen gebruikt en ik 1, maar och, die had gewoon wat meer in de snelle stand gefietst waardoor die batterijen sneller leeg waren geraakt.. ach ja, dat kan gewoon. Na een vriendelijk à tout à l'heure, zijn we weggesneld, voordat ze achter de kapotte band kwamen.. We moeten maar even wachten voor we weer een elektrische fiets gaan halen ALS we die dan nog mee krijgen. Alhoewel het niet echt onze schuld was, aangezien zij die fiets niet op en top perfect hebben meegegeven aan ons.. Pompidomm.
In elk geval is het dus prima te doen en hebben we helemaal geen auto nodig om boodschappen te doen! We hebben een lekker actief dagje gehad, met een heerlijk gezond diner. Het leek zelfs ergens op en het smaakte nog beter. Morgen worden we weer fris en fruitig op werk verwacht, dus het lijkt me de hoogste tijd om mijn bed op te zoeken.
Bonne nuite
Laten we het maar tot een actief dagje benoemen.
Yess, vanochtend mochten we uitslapen. Allebei vrij, geen wekker, 11 uur/half 12 wakker worden, we waren er helemaal klaar voor.. Dat kon ik dus wel vergeten. Om half 9 gingen mijn ogen open en ze wilde niet meer dicht.. Je kent het vast wel, je probeert weer verder te slapen, ligt wat te draaien, maar het lukt niet meer.. Mij komt dat in ieder geval heel bekend voor. Na een kwartier draaien zag ik het licht, het was alweer een paar dagen geleden dat ik had hardgelopen, het was de hoogste tijd dus om weer eens een rondje over het park te maken en dat uhh.. lekkere snoep (een paar maar..) er weer af te rennen!
Nog steeds sneeuwt het elke nacht bij ons, dus ook vanochtend werd ik weer begroet met een heel pak voor me neus. Uiteindelijk een rondje van ongeveer 5 kilometer over het park gemaakt, het opbouwen van mijn conditie is begonnen. Eenmaal weer thuis bleek dat Willemijn ook klaar wakker was. 'Joehoee! Ik zit in bad hoor!' Dat bad weet je wel, wat ik eerder als bubbelbad had genoemd en geen bubbelbad bleek te zijn. In ieder geval, na dat bad een douche genomen en vervolgens lekker ontbeten met een eitje. Toch wel gezellig om samen vrij te zijn! Natuurlijk gun je mekaar de vrije dagen, maar als de één dan moet werken, is het toch wel een beetje saai!
In ieder geval, dat hardlopen maakte mijn dag niet eens erg actief, nee dat was het boodschappen doen in Lorquin. We hadden bedacht elektrische fietsen te lenen bij het cyclecenter om daarmee in noodvaart de 6 kilometer naar Lorquin te overbruggen om daar naar de Intermarché te gaan. Bij ons in het winkeltje in het centrum hebben ze best veel producten, maar vlees hebben ze bijvoorbeeld niet en daarnaast is het ook wel ietsje duurder dan in de Intermarché. Bovendien leek het ons wel een leuk uitje. Daarbij hadden we nog geen rekening gehouden met de temperatuur of bijvoorbeeld een lekke band, ik noem zo maar wat..
Zo gingen we gewapend met onze pot geld, een boodschappenlijstje en boodschappentassen op onze 'gewone' fietsen naar het cyclecenter, deze hebben we daar laten staan, om 's middags weer op te halen. De mannen van het cyclecenter zagen ons al weer aankomen. Inmiddels zijn we er wel achter dat men in Frankrijk niet zo veel fietst, wij werden in ieder geval voor gek verklaart toen we vroegen om elektrische fietsen om mee naar Lorquin te fietsen. 'LORQUIN?!' Alsof we hadden gevraagd om elektrische fietsen om mee naar Parijs te fietsen.. Ik geloof dat ze ons wel grappig vonden. Behalve voor ons beiden een fiets kwamen ze ook aanzetten met een extra batterij. Een ding zo groot als het bagagerekje, voor het geval we het niet zouden redden. (zie de foto's) In het totaal hadden we dus 4 batterijen, waarvan 2 aan de fiets gekoppeld waren en 2 onder onze snelbinders zaten voor de zekerheid. Daarbij vertelde ze nog wel even dat de batterijen ongeveer €300 per stuk zijn en zo'n elektrische fiets €1000 zoveel kost.. Uhh, oké, prima, komt goed joh, ik ben namelijk helemaal niet onhandig, dus om naar een Intermarché in één of ander dorp in de middel of nowhere te fietsen met materiaal van ongeveer €1600 vind ik helemaal geen probleem en maakt me niet eens een klein beetje bang! Bij afscheid werden we veel succes toegewenst met de hoop dat we het zouden redden en überhaupt nog terug zouden komen.. Zorgen.. och wel nee, ik maakte me totaal geen zorgen.. Wiehoeee, één keer trappen en het leek met die fiets wel alsof je vooruit geduwd werd!
Oké, ik maakte me zorgen, grote zorgen, zo bleek dat toen we nog niet eens van het park af waren Willemijn al op de velg van haar achterband reed. Maar nee hoor, we gingen echt niet terug, we waren onderweg en zouden pas terugkeren als we de boodschappen hadden! Die band was heus niet lek, hooguit een beetje zacht, als hij namelijk lek was geweest was het onverantwoord om door te fietsen, heuvel op heuvel af.. toch? Zo gezegd zo gedaan gingen we door, wat geklaag, een tegenwerkende fiets en wat meer risico op vallen hielden ons echt niet tegen. Een 'klein' poosje later kwamen we in Lorquin aan. Overigens is dit op de elektrische fiets echt wel goed bevallen en valt de afstand reuze mee, jammer dat die fiets een 'zachte' band had! Daarnaast hadden we geen rekening gehouden met de temperatuur, dus we kwamen, zachtjes uitgedrukt, verkleumd aan bij Lorquin. Zo aan het begin van het dorp zag het er vrij levenloos uit.. Het enige wat ons er aan herinnerde dat er toch wel wat leven was, was een kraaiende haan. Wat aarzelend en zoekend reden we het dorp door. Inmiddels maakte Willemijn haar band behoorlijk klapperende geluiden, het leek ons een goed idee een fietsenmaker op te zoeken, of op zijn minst ergens om een pomp te vragen. Wat waren we blij toen we de vlaggen van de Intermarché zagen. Inmiddels hadden we geen gevoel meer in onze vingers ondanks de handschoenen van CenterParcs en ook onze tenen voelde vrij levenloos aan. Toen brak mijn klomp.. Ik kon echt weggedragen worden.. Half 2 's middags en DE INTERMARCHÉ WAS DICHT.. moest net weer ons overkomen. We besloten maar te gaan opwarmen in een kroegje die we halverwege het dorp waren tegen gekomen.
Een echt lokaal kroegje, mag ik wel zeggen. Onze elektrische fietsen stonden half op het gesloten buitenterras, met onze reserve batterij onder onze arm stapte we de kroeg binnen. Het viel letterlijk stil.. we zagen alleen maar mannen, oude mannetjes die hun gepensioneerde tijd met elkaar zaten in te vullen door te hangen in de kroeg en kaartspelletjes te spelen. Ook veel mannen zonder tanden.. Ik denk dat het kwam doordat we het zo koud hadden dat we niet meteen weer naar buiten rende. Wat ongemakkelijk gingen we zitten, achteraf gezien niet echt een geschikte plek, we zaten midden in de kroeg. Een vrouw gekleed in een blouse, driekwartbroek en hoge zwarte laarzen snelde op ons toe, ze had een vriendelijk gezicht, maar we voelde ons niet echt op ons gemak door haar.. met 2 thee besteld, onze huge batterijen op tafel en onze tas in de gaten houdend zaten we langzaam op te warmen. Natuurlijk kregen we al snel reacties van de mannen die het dichtste bij ons zaten te kaarten. 'Waar kwamen we vandaan?', 'wat deden we hier?' 'zat die box (batterij) op tafel vol met geld?' Ze lieten ook nog even horen hoe goed hun Engels was, daarnaast zat de man op 10 centimeter afstand van Willemijn de hele tijd nieuwsgierig naar haar blonde haren te staren.. Ik wil niet overdrijven, maar ik geloof dat we op dat moment gespreksonderwerp van het kroegje waren. Ook aan de andere kant van de ruimte staarde oude mannen ons aan en zelfs de chef van de keuken kwam naar buiten om ons te bekijken.. Natuurlijk werden we er melig van, leer ons ons kennen.. Tot Willemijn haar schrik kreeg de man die al de hele tijd zo nieuwsgierig naar haar haren zat te staren nog een ingeving eraan te voelen, waardoor ze met een gil bijna tegen het plafond vloog. Tot groot genoegen van de mannen, alsof we nog niet genoeg aandacht hadden gekregen. De man bleek overigens een Italiaan te zijn en geen Fransman, volgens zijn maatjes was dat de reden.. Het zal mij een raadsel zijn, ik vond het in ieder geval een beetje vreemd. Inmiddels was het 2 uur en uiteindelijk bleek dat de Intermarché half 3 weer open ging, omdat ze rond het middaguur pauze hadden. Willie had het nog een aantal geroepen, maar het had me sterk geleken aangezien het een vrij grote supermarkt is, maar goed, ze had gelijk. Toen moesten we dus nog een half uur in die kroeg blijven, want we gingen echt niet in die kou staan te bivakkeren voor die supermarkt. Op een gegeven moment kwam een man van de andere kant van de kroeg onze kant op. 'Niet kijken,' 'niet kijken,' herhaalde ik in mijn hoofd.. Oké, ik keek, hij kwam recht op me af, me strak aankijkend.. 'O god, hij ging op mijn schoot zitten,' nee echt, ik dacht het echt.. Oké, hij ging naar de wc achter mij, maar ik dacht echt even dat hij op min schoot ging zitten. Misschien overdreven maar ik heb onmiddellijk mijn tas op schoot genomen, deels bang dat hij deze vervolgens mee zou nemen, deels bang dat hij alsnog mijn schoot een geschikte zitplek zou vinden. Eigenlijk moesten wij allebei ook heel nodig plassen, maar we durfde echt niet. Wat een stelletje mutsen zijn we ook. Nou toen kwam hij weer terug en ja hoor, hij maakte even een tussenstop bij ons tafeltje. Met veel moeite begrepen we hem, 'waar kwamen we vandaan?' 'Uit China,' verkondigde Willemijn vrolijk. Sorry voor de details, maar met nog maar een half gebit en een hoop gesputter, schoof ik een stuk voor hem op zij. Hij schoof gerust een stuk mee.. Uiteindelijk wist de hele kroeg dat we uit Nederland kwamen. Inmiddels vonden we het toch maar de hoogste tijd om op te stappen en na een vluchtig Bonne Journée zijn we met onze batterijen onder onze arm naar buiten gehaast. Op naar de Intermarché!
Daar aangekomen wachtte ons de volgende blikken op. Er stond al een hele rij te wachten tot hij open ging. Allemaal ogen die ons enigszins nieuwsgierig, enigszins verbaasd aanstaarde terwijl we daar op onze elektrische fietsen, met een klapperende band en een batterij op ons bagagerekje aan kwamen zetten. Natuurlijk kreeg ik het voor mekaar mijn schat van ongeveer €1600 nog bijna om te laten vallen, maar gelukkig kon ik hem houden. Gewapend met een karretje en al die blikken negerend stapte we, op dat moment, voor ons het walhalla in. Het eerste product dat ons karretje waardig was, was een zwarte muts voor de kou. Vervolgens hebben we ons heerlijk uitgeleefd en zo kunnen we voor de komende week weer even voort. Bijna huppelend gingen we de zaak door, botste we toch bijna opnieuw tegen de man op die een kwartier daarvoor in mijn gezicht had staan sputteren. Vluchtig zijn we doorgelopen, net gedaan alsof we hem niet herkende en hiermee hopend dat dit de laatste keer was dat we hem zagen. Verkeerd gedacht. Terwijl deze mutsies buiten de sleutels van onze 'gewone' fiets die dus nog op CenterParcs stond in onze elektrische fiets probeerde te prutsen, stond die vent in ene weer naast ons. Hij wilde namelijk wel even onze 2 zware boodschappentassen voor ons naar CenterParcs brengen. Haha ja hoor en ik ben eigenlijk Chinees! Dat dacht ik dus niet. Toen we er uiteindelijk achter kwamen dat we met de verkeerde sleutel in ons slot zaten te prutsen, had die vent inmiddels bedacht dat het ook wel een goed idee was als we met hem mee naar huis zouden gaan.. Uhh, bedankt voor het aanbod, maar toch maar niet. Uiteindelijk gaf hij de hoop op en karde hij er na een soort van vriendelijke, enigszins tandeloze, glimlach op zijn bromfietsje met aanhangwagentje vandoor.
Na een rit met zowel een batterij als een boodschappentas op ons bagagerekje balancerend en nog steeds die 'zachte' achterband van Willemijn, want we waren natuurlijk tijdens de kroeg en het boodschappen doen vergeten dat die ook nog aanwezig was, kwamen we aan bij de FFCI waar we vrolijk werden begroet door Michel. De man die ons op onze allereerste dag vrolijk had ontvangen en naar de receptie had begeleid. Alhoewel, vrolijk.. hij stond ons op dat moment met een lineaal neer te schieten.. Hij was overigens wel de eerste vandaag die ons niet uitlachte omdat we naar Lorquin waren gefietst. Vervolgens begon hij over Europapark, het grootste park van Europa, dat dus op 1,5 uur afstand ligt en nog leuker schijnt te zijn dan Disneyland. Volgens collega's moeten we er echt heen! Inmiddels hebben we onze uitnodiging ontvangen, samen met Michel naar Europapark. Nou dat willen we wel hoor! Zijn motivatie: 'Tsja, we moeten ons natuurlijk ook een beetje amuseren.' Echt wel! Woehoee.
Daarna de boodschappen thuis gebracht, voeten opgewarmd en toen de elektrische fietsen terug gebracht. Ik heb het uiteindelijk op 1 batterij volgehouden, Willemijn heeft er drie gebruikt. De mannen van het cyclecenter waren erg nieuwsgierig naar onze rit. Ja natuurlijk was alles goed gegaan! De fietsen nog helemaal heel, heerlijke rit gehad, prima te doen.. alleen uhh, willemijn heeft 3 batterijen gebruikt en ik 1, maar och, die had gewoon wat meer in de snelle stand gefietst waardoor die batterijen sneller leeg waren geraakt.. ach ja, dat kan gewoon. Na een vriendelijk à tout à l'heure, zijn we weggesneld, voordat ze achter de kapotte band kwamen.. We moeten maar even wachten voor we weer een elektrische fiets gaan halen ALS we die dan nog mee krijgen. Alhoewel het niet echt onze schuld was, aangezien zij die fiets niet op en top perfect hebben meegegeven aan ons.. Pompidomm.
In elk geval is het dus prima te doen en hebben we helemaal geen auto nodig om boodschappen te doen! We hebben een lekker actief dagje gehad, met een heerlijk gezond diner. Het leek zelfs ergens op en het smaakte nog beter. Morgen worden we weer fris en fruitig op werk verwacht, dus het lijkt me de hoogste tijd om mijn bed op te zoeken.
Bonne nuite
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
