La vie

Bonjouuur! Het is toch al weer 1,5 week geleden dat ik een verslag heb geschreven en in de tussentijd hebben we natuurlijk wel weer het een en ander meegemaakt, nieuwe mensen ontmoet en mijn eigenschap onhandig is ook niet uitgebleven. Dus bij dezen maar weer eens een verslag vanuit het altijd mooie Frankrijk...

Nadat we vorige week woensdag boodschappen hadden gedaan was mijn weekend alweer afgelopen en braken 6 dagen van werken aan. Tijdens dat werken hebben we zoals eerder verteld standaard een uur pauze. Ik moet eerlijk bekennen dat ondanks dat ik het heerlijk vind om mensen om me heen te hebben, ik het in dat uurtje ook wel erg fijn vind als ik even tot mezelf kan komen en al dat Frans om me heen even kan buitensluiten. Dit is nog niet erg goed gelukt, aangezien er altijd wel iemand bij je komt zitten, met name de mannen van de security, het fietscentrum, het restaurant of uit de keuken komen altijd wel even aandacht vragen. Wel gezellig hoor, daar niet van, maar een rustige pauze heb je hiermee nooit. Zo kwam ik pas de kantine binnen en voor ik het wist had ik een bord vol couscous zonder dat ik dat zelf had uitgekozen en zat ik aan tafel met een vent uit het restaurant die me even goed ging uitleggen wat Nederlanders allemaal wel en niet aan dranken lekker vinden. Of vorige week vrijdag zat ik lekker naar buiten te staren en ondertussen een of ander iets naar binnen te werken, komt er in ene een man van de delivery service aan me tafel zitten met een hoop geslijm, begint hij me toch in ene een ruzie te maken met een meisje achter mij. Ik wist niet wat me overkwam. Toen de ruzie eenmaal over was bleek hij nog meer mannen te kennen die binnen kwamen en voor ik het wist zat me tafel vol met security, technici en mannen uit de keuken. Een rustige pauze is anders, overigens is het wel erg gezellig en leer je op deze manier gemakkelijk mensen kennen. Hoewel ik inmiddels wel een aantal keer ben gewaarschuwd voor die laatste kerel die aan me tafel was komen zitten. Hij schijnt een zeker gedrag dat overeen komt met een vorm van stalken te kunnen vertonen, uitkijken dus.

Het werk blijft natuurlijk hetzelfde, alleen de gasten veranderen en mijn kennis over het bedrijf en de Franse taal breidt zich langzaamaan uit. Het gaat niet zo snel, maar wat mij betreft hard genoeg. Er staat een bord op de receptie met mijn naam en dat ik een Nederlandse stagiaire ben die Frans leert, de helft van de tijd leest alleen niemand dat bord, waardoor er eerst een heel geratel komt en ik vervolgens uitleg dat ik Frans leer en stagiaire ben dus of ze het willen herhalen of dat ik er een collega bij ga halen. Een deel van de mensen is dan serieus beledigd, gelukkig is er ook een deel die er begrip voor toont en het vervolgens rustig nog een keer uitlegt of geduldig op hulp wacht van een collega. Ik heb al een aantal situaties meegemaakt waarbij de mensen niet zo geduldig waren, ik moet zeggen dat ik soms wel even hard in het tafelblad moet knijpen om mijn hospitalitygedrag niet te laten varen en die mensen eens goed te vertellen wat ze kunnen doen met dat onbeschofte gedrag. Over het algemeen hou ik me goed..

We leven hier erg van dag tot dag, opstaan - werken - thuis komen - niks doen - slapen.. enzovoort. Daarom is het wel leuk als er eens wat spontaans tussendoor komt, zoals afgelopen week. Maandag kwamen 2 meiden aan, Gabrielle en Manon, die nu iets meer dan een jaar geleden stage hebben gelopen bij CenterParcs en tot vandaag in een huisje op het park verbleven. Nadat we maandagavond kennis met hen hadden gemaakt kwamen ze dinsdagavond gezellig een avondje verhalen uitwisselen en lekker roddelen over alle collega's. We zijn weer heel wat informatie rijker. Daarnaast waren dinsdagavond mijn 6 dagen van werken voorbij en had ik lekker weekend, ik had me voorgenomen woensdag en donderdag wat op te ruimen, wat dingen te kopen in het winkeltje en daarnaast mijn agenda en mailbox maar eens op orde te brengen en misschien eens een blik op die stagetoetsen te werpen. Hier is niks van gekomen.

Woensdag ben ik met Gabrielle en Manon meegegaan naar het zwembad en hebben we de hele middag in de wildwaterbaan gespetterd, van glijbanen gegleden en natuurlijk uitgebreid de badmeesters bestudeerd. Ze kende nog veel mensen van toen zij hier stage liepen, dus ook over hen alle roddels gehoord. Jep, het was zeker een middagje vermaak. Eenmaal thuis was Willie al bijna klaar met werken, dus heb ik nog snel even de keuken en de zithoek schoongemaakt (nog van de vorige avond), gestofzuigd en heb ik vervolgens de keukenprinses uitgehangen. In elk geval heb ik al mijn voornemens voor die dag niet waar gemaakt. Dan maar de volgende dag!

Gabrielle en Manon zouden de volgende dag met Francoise en Julie, 2 collega's van de receptie gaan skiën in la Bresse, een mooi skigebied op 1,5 uur afstand rijden. Tijdens het eten kregen we in ene bericht dat als ik wilde ik de volgende dag wel mee kon gaan skiën. Hoppa, opnieuw verdwenen al mijn voornemens als sneeuw voor de zon. Deze week zijn mijn ouders en broer en zus aan het skiën in Oostenrijk, wat ik door stage helaas mis, waardoor ik het natuurlijk extra leuk vond om die dag mee te kunnen! Dit was overigens gister. Het was erg leuk, ondanks dat het wel heel erg koud was. Begin van de avond kwamen we thuis, Willie was al thuis van werk. 's avonds zouden we gaan raclette met bijna iedereen van de receptie. Willemijn en ik hadden echt geen idee wat we hiervan moesten verwachten. Dinsdag had een gast me meegenomen naar de winkel om te laten zien wat raclette waren, ze wilde daar namelijk informatie over en ik had geen flauw idee waar ze het over had. Blijkt dat raclette op eenzelfde soort stelsel wordt gedaan als gourmetten, alleen het gaat iets anders in zijn werk.

We besloten maar alvast wat brood te eten, aangezien we dus geen idee hadden wat we konden verwachten en de Franse smaak toch wel iets anders is dan die van ons. Eenmaal gedoucht en opgefrist gingen op onze fiets naar cottage 771. Een vipcottage voor 12 personen, wat moeten mensen die deze cottage huren het goed hebben zeg, sodeju! Een hammam, bubbelbad, inloopdouche, 3 badkamers en een enorme televisie. Eenmaal onze fiets voor de deur gezet, kregen jut en jul de ingeving eerst een rondje om de cottage heen te lopen. Van buitenaf hebben we uitgebreid de slaapkamers bekeken, eenmaal aan de achterkant van de cottage hoorde we dat het binnen al behoorlijk druk was. We hebben nog even geprobeerd of we iets konden opvangen, maar uiteindelijk kwamen we tot het nuchtere besef dat we gewoon waren uitgenodigd, dus net zo goed binnen konden mee luisteren in plaats van buiten in de kou. Dus nadat de gordijnen beangstigend hadden bewogen zijn we naar de voorkant gerend en hebben we hard op de deur gebonkt.

Raclette blijkt uiteindelijk een soort van gourmetten zijn, alleen dan anders.. Van tevoren worden de aardappels gekookt en vervolgens gaat de schaal met gekookte aardappels de tafel rond. Ik wist nog niet wat ik er mee moest en de schil zat nog om de aardappels, dus ik besloot er niet zo veel van te nemen. De tafel was behoorlijk groot, maar we waren met zoveel mensen dat we gezellig schouder aan schouder tegen mekaar aangeplakt zaten. Onze Franse collega's hadden nog een poging gedaan ons 4 Nederlandse meiden, Willemijn, Gabrielle, Manon en ik te scheiden, dit lukte deels, waardoor ik uiteindelijk tussen Manon en jawel, mijn stagebegeleidster vanuit het bedrijf, die nog één of andere hoge functie heeft, altijd in een net pak rondloopt en ik eigenlijk nog maar weinig heb gezien, zat ingeklemd. Het is een hartstikke lief mens, ik zie haar alleen maar weinig, dus ik ben wel benieuwd op basis waarvan ze ons straks gaat beoordelen. Toen we aankwamen was ons overigens ook even de inhoud van de koelkast geshowd, nou daar hing me mond van open, een grote Amerikaanse koelkast vol met drank. En dan had ik het pas nog gehad met die vent over wat Nederlanders allemaal wel niet voor dranken drinken. Nou wat mij betreft slaan de Fransen op dit moment alles. We schaamde ons wel, aangezien wij helemaal niks hadden meegenomen, Totaal niet aan gedacht! Terwijl volgens mij iedereen wel iets had ingebracht. De volgende keer dan maar!
Goed, raclette dus.. Op tafel staan allemaal bordjes met plakken kaas, salami, spek, ham en rookvlees, de bedoeling is dat je dit in je pannetje bakt en vervolgens samen met de gekookte aardappels, waarvan je dan de schil hebt afgehaald, opeet. Best wel lekker, bleek het te zijn!

Ondertussen werd me glas vrolijk de hele tijd bijgevuld door mijn leidinggevende, die na een paar glazen vroeg of ik de volgende dag eigenlijk moest werken.. Ik probeerde het nog een soort van te ontkennen, maar toen uiteindelijk eruit kwam dat ik om 14:00 uur moest beginnen, schonk hij maar weer bij. Aan het einde van de avond ging hij zelf aan de jägermeister, ik moet eerlijk zeggen dat ik hem op dit moment niet zo goed meer serieus kan nemen. Dat was al erg lastig, Willemijn en ik noemen hem ook wel Goofy, hij heeft een prethoofd, hoogte krijgen van hem is soms wel een beetje moeilijk, het ene moment zegt hij dat ik niet mag fluiten achter de receptie, terwijl er geen hond te bekennen is en het volgende moment draait hij de volumeknop van de muziek vol aan en staat hij te dansen achter de receptie. Daarnaast lag hij gisteravond na de jägermeister languit op de bank, als ik bedenk dat die man van denk ik in de 40 mijn leidinggevende is en ik de volgende dag weer met hem moet werken, nee dan kan ik hem niet zo goed meer serieus nemen. Het wordt zometeen vast ook weer erg gezellig op de FFCI. Hij heeft ons overigens maandag het begrip tutor uitgelegd, dat betekent dat één van de leidinggevende je beoordeeld tijdens werk, zonder dat je het door hebt. Dat laatste is hij niet zo goed in, zo stond ik maandag mijn verhaaltje op de FFCI te doen bij een Fransman, bleek hij in ene pal achter me te staan mee luisteren, ik was spontaan afgeleid en had geen idee meer wat ik zeggen moest. Later hebben we er wel om gelachen.

Toen de avond op zijn einde liep en er al meerdere naar huis waren gegaan, besloten Willie en ik er ook maar eens vandoor te gaan. Een andere leidinggevende van ons, Kasia, heeft ons een boodschappentas vol met overgebleven aardappelen en plakken vleeswaren meegegeven, omdat wij, zielig als we zijn, boodschappen op onze fiets doen in Lorquin. Zelf hebben we hier geen moeite mee, maar op de een of andere manier roepen we er een soort medelijden mee af. Aangezien we allebei niet met die tas wilde fietsen, besloten we allebei een hengsel te nemen. Zo gingen we dan ook de deur uit. Komen we buiten, begint Willemijn me toch te lachen, ik begreep er niks van.. Toen zag ik het, er ontbrak iets aan onze fiets, sterker nog, een heel belangrijk onderdeel, namelijk het zadel. Het eerste wat in mij op kwam was dat één of andere idioot onze zadels had gestolen. Achteraf gezien een bizar idee, want wat moet je nou met alleen een zadel? Willemijn lag inmiddels bijna op de grond van het lachen. Toen ik de zadels in een donkere hoek vond, bleek dat onze goede vriend van de security, Michel, die ook nog even langs was geweest en met wie we waarschijnlijk in april naar Europapark gaan, de zadels van onze fietsen eraf had gedraaid. Hij had nog geheel onopvallend die avond gevraagd of die fietsen voor de deur van ons waren, vervolgens had hij ons nog een beetje lopen treiteren en gek lopen doen, nooit bedacht dat hij eens lekker onze fiets uit mekaar zou gaan halen. Hoe weet ik nog niet, maar we pakken hem nog wel terug. In ieder geval, ben ik natuurlijk zo'n kluns die met veel moeite het zadel überhaupt weer op zijn plek krijgt, alleen uhh, zo bleek een paar meter verderop dat hij niet zo goed vast zat.

Toen Tic et Tac (knabbel en babbel) eenmaal (met veel moeite) op de fiets zaten met allebei een hengsel van de boodschappentas vast, we al bijna iemand voor zijn sokken hadden gereden en vervolgens met veel moeite de berg op moesten fietsen, bleek dat mijn zadel dus niet goed vast zat en na een kleine beweging zat ik in ene een kwartslag gedraaid op mijn fiets. Je begrijpt, dat kan nooit goed gaan en zo lagen we nog geen 50 meter van de cottage vandaan al op de grond. Het lukte vervolgens ook niet meer normaal op die fiets te komen, dus zijn we maar lopend naar huis gegaan. Mijn zadel zit er nog steeds niet goed op, dus ik moet er zo nog maar eens aan prutsen.

Voor ik het verslag afsluit.. ik heb het dit verslag niet erg uitgebreid over alles gehad wat ik deze week weer kapot heb gemaakt, uit mijn handen heb laten vallen of geblokkeerd heb, in ieder geval lag Willemijn halverwege de week op de grond van het lachen uit te roepen dat ze nu echt geen woorden meer voor me had. Ik geloof dat ik alles daarmee wel zo'n beetje samenvat.

Tijd om me klaar te gaan maken voor werk, 14:00-22:00 uur op de FFCI, ik ben niet zo dol op deze werktijden, maar goed. Vanochtend trouwens nog even afscheid genomen van Gabrielle en Manon, echt heel erg jammer dat ze nu al weer naar huis moeten! In ieder geval weten we wel, dat we binnenkort maar eens een bezoekje aan de bowlingbar moeten gaan brengen en mee moeten gaan doen met de activiteiten van de animatie. Haha, we hebben er zin in!

Bonne journée iedereen.