Genante mometen.
Door: Marissa
Blijf op de hoogte en volg Marissa
28 Maart 2013 | Frankrijk, Hattigny
Een heel lang verslag, maar wel leuk om uit te lezen, al zeg ik het zelf, vooral de laatste alinea's! Bonne courage.
De drukte is begonnen, hoor! Woehoee, de vakantiegevoelens spelen hoog op.. Althans, bij de gasten dan. Ik daarentegen lig ’s avonds in een enorm charmante houding uitgeteld op de bank te dromen van een vakantie. Om even een indicatie te geven, vorige week maandag 700 aankomsten, afgelopen maandag 700 aankomsten, aankomende vrijdag 812 aankomsten om precies te zijn. Het park telt 988 cottages, dat betekent een gezellig gevuld park, maar ook heel veel drukte op het werk. Het zou me niks verbazen als afgelopen maandag heel Duitsland is uitgelopen, dat is namelijk op het moment de overgrote meerderheid op het park. De Fransen die ik deze week heb gesproken zijn op 2 handen te tellen.
Eigenlijk zou ik van elke dag wat op moeten schrijven om te onthouden wat ik allemaal heb meegemaakt, maar na een dag werken heb ik daar echt de puf niet meer voor. Heel jammer als ik me bedenk dat ik nu dus de helft van de leuke momenten om te vertellen vergeten ben. Momenten met gasten, genante momenten in de kantine of met collega’s, daarom ga ik maar vertellen wat ik nog wel weet in de hoop dat daarmee mijn geheugen weer een beetje wordt opgefrist.
Laat ik maar beginnen met mijn kantine-ervaring van vorige week dinsdag. De eerste keer dat ik het woord langue de boeuf op het menu zag staan, ging er diep in mij een alarmbelletje rinkelen die zei dat ik ooit in de Franse les dit woord heb geleerd en daarbij heel hard heb geroepen dat ik het NOOIT VAN MIJN LEVEN zou gaan eten. Echter drong die alarmbel nog niet zodanig door, dat ik dacht, laat ik het afslaan, waarop vrolijk mijn bord werd vol geschept. Het smaakte niet heel geweldig, maar op zich wel aardig, alhoewel, wel een beetje glibberig. Vorige week dinsdag hadden ze het samen met patat weer op het menu staan, waarop ik voor de derde keer in al die weken mijn bord liet volscheppen met drie lappen langue de boeuf. Al na de eerste paar happen schraapte ik met mijn mes over het vlees, me, niet voor het eerst, hardop afvragend van wat voor beest dit vlees eigenlijk was gemaakt. Willemijn en ik maakte al grapjes over inktvissen, dat had ik misschien nog enigszins kunnen verwerken, hoewel dat beest me ook niet erg aanstaat. Toen kwam Jordan, van de animatie, bij ons zitten en die begon al meteen heel hard te lachen en vrij hysterisch te roepen dat ik langue de boeuf had gegeten en of ik het lekker vond. Ik dacht nou komt het, ik heb voor het eerst van me leven inktvis gegeten. HOE ga ik dit verwerken? Maar nee hoor, het bleek vlees van een stier te zijn. Ik kon de laatste hap van de drie lappen dus met een gerust hart doorslikken. Of toch niet, hij was blijkbaar niet uitgepraat. Jordan trok namelijk zijn mond open en riep: ‘Langue de Boeuf is dit,’ waarop hij vrolijk op zijn tong wees. Ik viel bijna van mijn stoel. Ik had gelukkig nog een half uur de tijd om bij te komen, want anders hadden ze me terug moeten dragen. Hij moest het ook meteen de hele kantine laten weten. Willemijn merkte nog voorzichtig op dat ik wit weg trok en ik moet zeggen dat ik me dat heel goed kon voorstellen, aangezien ik me niet veel beter voelde. Ik durfde alleen de kantine niet uit te rennen aangezien Willemijn vlak daarvoor al half stikkend, zich verslikkend, naar buiten was gerend en daarbij de aandacht van meerdere mensen had getrokken. Tot nu toe heb ik elke dag wel een opmerking van Gaël over de langue de boeuf gekregen en ik ben bang dat dat tot het einde van mijn stage nog zo doorgaat. De alarmbellen rinkelen nu dubbel zo hard wanneer ik het zie liggen. Nooit meer - Plus Jamais!
Werk is niet alleen maar werk. Werk is ook lol en vervelend doen en grapjes uithalen, met name met Vincent en Gaël. Zo beschikken we bij de receptie over de stempel ‘encaissé’, wat betaald betekent.
Willemijn heeft met dank aan Vincent 4 dagen lang met zo’n stempel op haar hand rondgelopen, Vincent is al meerdere malen zijn telefoon kwijt geweest, heeft al een aantal keer zijn wekker om 2 uur 's nachts moeten uitschakelen en heeft pas zijn sigaretten verspreid door het kantoor terug gevonden met een briefje En Francais dat iedereen ze gratis mee mocht nemen en zo worden onze armen regelmatig onder gekleurd met verschillende kleurtjes. Met Gaël zit je altijd wel in een propjesgevecht, vliegen de elastiekjes je om de oren en hij treitert ons altijd als hij eerder klaar is met werken dan wij. Hij is inmiddels omgedoopt tot Gale en hoort het dubbel zo hard als wij eerder klaar zijn dan hij. Jup, we vermaken ons wel tijdens het werk.
Afgelopen weekend had ik een paar dipmomenten. Niet zo erg dat ik op het punt stond de trein naar huis te pakken, sorry pap en mam, maar ik was gewoon niet helemaal fit. Knallende koppijn en vermoeidheid waren de hele tijd in gevecht om mijn aandacht, waardoor ik liever in bed lag dan tussen mijn zieke collega’s stond. Het griepepidemie had la France ook bereikt.
Dit weerhield ons er natuurlijk niet van om op zondagavond tijdens de karaokeavond naar de bowlingbar te gaan. Madame en madame hadden zich namelijk voorgenomen om te gaan zingen. Ja ja, op de karaokeavond. Sterker nog, we waren vorige week dinsdag al gegaan en hadden toen besloten dat we de volgende keer zouden gaan zingen, maar dat we dan van tevoren wel nog even moesten oefenen. Oké, ik kan achteraf gezien ook wel door de grond zakken van schaamte, maar we hebben echt geoefend, muziek keihard aan, deodorantbus in de hand en zingen maar. Eerlijk is eerlijk, we hadden nog net geen dansje ingestudeerd, hoewel we onze performance al erg duidelijk voor ons zagen. Op de bowlingbar, bij mensen aan tafel, liggend op de vloer. Je kan je natuurlijk voorstellen dat als we dit hadden gedaan, ik dit niet had vereeuwigd op het internet. Het verbaasd me trouwens wel dat onze vrienden van de security niet op de stoep stonden wegens klagende buren. Misschien zongen we dan toch niet zo slecht als we dachten?
In ieder geval, de karaoke dus. Het boek met liedjes: check. Inschrijfpapiertje: check. Publiek: check. Ingestudeerde performance: check. Denkbeeldig stond eigenlijk alles al op papier.. alleen toen vervolgens Pierre-Edouard, van de animatie, een liedje ging zingen en daarbij bijzonder enthousiast omhelst werd door één of andere kerel, begonnen we te twijfelen. Toen dezelfde kerel het bij de volgende net zo enthousiast deed zagen we onmiddellijk af van het plan en besloten we dat toekijken ook al erg gedurfd was met al die waaghalzen. Ik heb de pen die Pierre-Edouard me aanbood dan ook heftig hoofdschuddend afgeslagen.
Uiteindelijk waren we aan het einde van de avond een pacman, een uitnodiging om te biljarten, een gekregen piña colada en een hoop lol rijker. De gekregen piña colada hadden we te danken aan de 2 jongens die ons ook hadden uitgenodigd om mee te biljarten, deze uitnodiging hebben we afgeslagen. Ik krijg zo langzamerhand het gevoel dat die Fransen geen betere manier weten om aandacht te krijgen dan te biljarten, we hoeven toch niet te gaan BILJARTEN om een gesprek op gang te brengen?! Ze hadden geen flauw idee dat we hier werkten, dus stonden ook wel paf toen verschillende collega’s ons kwamen begroeten met 2 zoenen. Toen ze ook nog eens 2 piña colada’s voor ons gingen bestellen, kwamen we helemaal niet meer bij. Had ik al gezegd dat ze de uitnodiging voor het biljarten al wijzend hadden gedaan en verder de hele avond geen woord tegen ons hebben gezegd? De barjongens konden ook weggedragen worden en we voorzagen alweer dat binnen no time de hele receptie op de hoogte was. Al met al een erg plezierige avond gehad.
Nou, na zondag begon de chaos hoor. Op de één of andere manier komen we bij de receptie drastisch mensen tekort. Ik moet sowieso bekennen dat ik de hele communicatie en organisatie een beetje waardeloos vind. Ze hebben alleen maar fulltime werkkrachten in dienst, dus ze zijn ook niet in staat mensen voor een dag op te roepen als er iemand spontaan uitvalt. Dan is de hele receptie dus in rep en roer, leidinggevenden tot hysterisch aan toe en moeten alles op alles gezet worden om de drukte aan te kunnen. Ik begrijp daar dus helemaal niks van. Er zijn 2 collega’s weg gegaan, wat al lang van tevoren bekend was, waarom zijn ze niet bijtijds op zoek gegaan naar nieuwe mensen? En waarom nemen ze niet wat parttime werkkrachten aan? Het enige voordeel dat ik uit deze organisatie haal, is dat ik straks een goed verbeterpunt heb voor mijn stageverslag voor school! Inmiddels zetten ze uit gebrek aan mensen maar mensen van de animatie op maandag en vrijdag op de FFCI en mensen van de boutique. Daarnaast hebben ze 2 mensen van het uitzendbureau tot eind april, die afgelopen maandag begonnen zijn.
Zoals ik al zei, na zondag begon de echte chaos. Maandag zouden Willemijn en ik allebei op de FFCI staan, zij van 10:00-18:00 uur en ik van 11:00-19:00 uur. Toen ik aankwam op de receptie stond het al vol met mensen en tussen die mensen zag ik zowaar Willemijns hoofd opduiken. Daar ging het al helemaal mis, we hadden samen een dagje rennend op de FFCI gepland en niet alleen Marissa rennend op de FFCI. Toen ik het kantoor binnen kwam was daar Christine van de boutique al en kwam mijn leidinggevende Anne hysterisch achter me aan, want iemand had afgebeld en iemand had van dienst gewisseld en niemand had het haar verteld en vandaag kwamen de uitzendkrachten en bladiebla… Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik moest wachten op Guillaume, van de animatie, en op Delphine van het uitzendbureau die vandaag voor het eerst zou meedraaien. Christine moest met Anne, de andere uitzendkracht vast kleding gaan halen. Dus terwijl Anne, mijn leidinggevende, weer het kantoor uitstormde, heb ik onderuitgezakt op een bureaustoel plaats genomen, me afvragend waarom ik vanochtend ook al weer uit bed was gekomen? Voor ik het wist ging de deur weer open en stapte zowaar, terwijl ik in een uiterst charmante houding op de stoel hing, de directeur binnen, gevolgd door 6 mannen, waarmee onmiddellijk het kleine benauwde kantoortje gevuld was. Terwijl ik herhalend bonjour zei en ondertussen mezelf in een fatsoenlijke houding probeerde te werken, was ik met mijn hoofd al half het kantoor uit van schaamte, achteraf hoorde ik ook nog eens dat het niet alleen de directeur van Center Parcs was, maar dat daar tussen die mannen ook nog eens de directeur van EuropaPark had gelopen. Een baan bij EuropaPark kan ik dus ook wel op mijn buik schrijven. Over charmant gesproken. Niet dat ik eigenlijk al eens heb overwogen daar te gaan werken.. eigenlijk heb ik überhaupt nog nooit overwogen ergens in de toekomst te gaan werken.. goed, ik dwaal af.
Met Delphine ben ik uiteindelijk kleding gaan halen en vervolgens naar de FFCI gereden in de voiturette. Normaal gesproken is het tot een uur of 2 erg rustig op de FFCI en begint dan tot ongeveer 4 uur, half 5 de drukte. Echter stond er om half 11 al een enorme rij auto’s en waren daar Blandine en Guillaume, op wie ik de hele tijd had zitten wachten en die niet was komen opdagen, al aan het rennen. Achter ons aan kwamen Christine en Anne in een andere voiturette aan. Chaos ten top toen Blandine de beiden uitzendkrachten onder haar hoede nam, Christine zich daarmee ging bemoeien en Guillaume en ik maar van auto naar auto aan het rennen waren. Nou ja, ik was aan het rennen en Guillaume was vooral alle Duitsers aan het vermijden, krampachtig op zoek naar Fransen. Toen bleek dat er bijna alleen maar Duitsers waren, besloot hij over te gaan op een andere tactiek, namelijk het cottagenummer opvragen en mij vervolgens met de gegevens opzadelen, waardoor ik het grootste deel van de dag 2 auto’s tegelijk had. Uiteindelijk duurde het ook een poos voor de uitzendkrachten het werk in de vingers hadden. Ik weet nog wel van mijn eerste dag op de FFCI, bij de derde auto riep Blandine al vrolijk tegen me dat ik het nu zelf moest gaan doen, terwijl ik van haar hele verhaal geen woord had begrepen. Ik nam het ze dus ook niet kwalijk dat het niet helemaal goed verliep, echter betekende dat wel een extra lange rij auto’s en een hoop drukte. Gelukkig werden we uiteindelijk versterkt met Pierre-Edouard, Gaël en Audrey.
Even voor iedereen die nog van plan is ons op te komen zoeken, vermijd vooral het bospad met de fiets. Toen ik gisteren vrij was en boodschappen ging doen, had ik bedacht met fiets en al het bospad te nemen, want misschien dat dat wel sneller was. Ik vraag het me af. In ieder geval ging ik best lekker hard over dat hobbelende pad. Kwam nog wandelaars tegen die ik vriendelijk gedag zei, genoot van de natuur en omgeving om me heen en beelde me in ene in dat ik op een mountainbike zat. De keren dat ik daarop heb gezeten zijn ook op 1 hand te tellen, dus waar ik het idee vandaan haalde weet ik ook niet, misschien kwam het door mijn snelheid. Toen ik een groep wandelaars passeerde, besloot mijn fiets me duidelijk te maken dat ik niet zulke rare ideeën moest hebben en dat het helemaal geen mountainbike was, waarop hij bleef hangen achter een boomstronk en ik bijna van me fiets kieperde. Ik schaamde me dood. Ik denk nog wel 2 keer na voor ik weer zo hard dat pad neem!
De afgelopen week was dus drukte drukte drukte met al die Duitsers, maar daardoor ging de dag wel lekker snel. Wanneer je je eerste zucht slaakte dat je eigenlijk wel eens toe was aan pauze, bleek je al 5 uur aan het werk te zijn en werd het ook wel tijd voor een pauze. Daarna hoefde je dan lekker nog maar 2 uurtjes te werken en dat scheelt een hoop. Vandaag hadden we toch weer wat genante momenten. Willemijn was vandaag vrij en kwam gezellig bij mij in de kantine eten, dus wij om 14:00 uur naar de kantine. Ik was al heel erg blij dat ik die 812 pochettes niet hoefde te maken, ik stond heerlijk de hele dag tussen de Duitsers achter de receptie. Eenmaal in de kantine aan tafel kwam een collega van de fotoservice bij ons zitten. Of nou ja, het duurde even voor hij zat, hij kieperde namelijk eerst zijn complete dienblad voor onze neus van tafel, waarop Willemijn en ik tegelijk met stoel en al achterover schoven. Het koste ons alle beheersing van de wereld om niet in lachen uit te barsten. Het was vooral zo gênant omdat de hele kantine stil was gevallen en allemaal naar onze tafel zat te kijken. Ik hoop dat mij dit nooit overkomt, want ik zou echt niet weten wat ik zou moeten beginnen. Willemijn riep al dat ze niet meer terug zou durven komen en de rest van het uur op de wc zou uitzitten. Dat lijkt mij ook wel een geschikte plek na zo’n gênant moment. Hij kwam in ieder geval weer vrolijk aan onze tafel zitten, maar wij waren inmiddels zo melig, dat er geen land meer te bezeilen was. Gaël had de hele dag al op het callcenter gezeten en had knallende hoofdpijn, dus toen hij langs de kantine liep en ik wilde begon te zwaaien, vertrok zijn hoofd in een grimas. Ik denk dat hij ons na het propjes gooien en ons geblèr om n’importe quoi ook wel zat was. Maar, hij gaat morgen wel trouwen met Willemijn dankzij moi, dus er is toch nog iets goeds uit de pauze voort gekomen.
O ja, voor ik het vergeet, ik denk dat Wil binnenkort een date heeft, maar daar mag ik niet te gedetailleerd over uitweiden. Toen ik vanmiddag in ieder geval met een kan water naar de receptie liep, omdat Gaël koffie nodig had en ik hem al zo dwars gezeten had dat ik maar heel lief water voor het apparaat was gaan halen, hoorde ik in ene, ‘Salut Maris!!!’ De stem sloeg lichtelijk over en kwam me heel bekend voor, maar het duurde even voor ik haar op het pad tussen de tropische planten zag staan. Dat was dus Willemijn waarvan ik 2 minuten daarvoor nog afscheid had genomen na de pauze. Het verhaal werd nog vreemder toen ze er ‘ca va’ aan toevoegde alsof ze me voor het eerst die dag zag. Ik had van verbazing al bijna de kan water over mijn schoenen gekieperd, toen ik daar in ene ook … zag staan!! Sorry voor het gebrek aan informatie, die mag ik wegens privé omstandigheden van persoon in kwestie niet vermelden. Hij deed ook nog een duit in het zakje door ‘ca va’ te roepen terwijl ik ook hem tijdens de pauze al had gezien! Ik maakte me lichtelijk zorgen aangezien hij tijdens de pauze al 2 keer plagend zijn tong naar haar had uitgestoken. Ik bedoel, joehoe, als ik ze dan ook nog eens tussen de tropische planten vind, dan zou het vreemd zijn als ik me geen zorgen maakte.. toch? Ze stonden een beetje om mekaar heen te draaien en schaapachtig te lachen, terwijl ik daar nog altijd met een kan water een beetje glazig van de één naar de ander stond te staren. Ik kreeg het gevoel alsof ik midden in een heel ongemakkelijke situatie was beland en als reddingsboei moest dienen of iets in die trant, maar nou ben ik niet zo dol op ongemakkelijke situaties, ik geloof dat ik nog heb geroepen dat ze een afspraak met hem moest maken, voordat ik heel hard door ben gelopen naar de receptie waar Vincent nog even doodleuk zijn voet uitstak waardoor ik het kantoor binnen kwam struikelen en bijna Gaël onderdompelde in zijn eigen water. Uiteindelijk hebben ze spannend genoeg elkaars facebook uitgewisseld. Dit verhaal krijgt nog wel een staartje. Ik houd jullie op de hoogte.
Voor degene die het einde van mijn enorme verslag hebben weten te bereiken en niet halverwege zijn afgehaakt, hele fijne avond! Ik ben bang dat ik weer het een en ander vergeten ben te vertellen, maar ik geloof dat dit verslag toch wel zijn limiet heeft bereikt.
Morgen werk ik van 10:00-18:00 uur op de receptie en godzijdank met die 812 aankomsten niet op de FFCI. Willemijn staat van 14:00-22:00 uur op het cyclecentre omdat ze daar mensen nodig hadden! Dat besef is de afgelopen avond ook al een paar keer hard doorgedrongen. O ja, nog een laatste toevoeging, mogelijk staan morgen mannen van de maintenance op de stoep voor een feestje, we waren even vergeten dat Wil tot 22:00 uur moet werken. We hebben ze eigenlijk ook helemaal niet uitgenodigd, dat hebben ze zelf gedaan, dus wat mij betreft mogen ze dat feestje op de stoep vieren terwijl ik binnen ga skypen met het thuisfront.
Fijne avond allemaal en slaap lekker alvast!
De drukte is begonnen, hoor! Woehoee, de vakantiegevoelens spelen hoog op.. Althans, bij de gasten dan. Ik daarentegen lig ’s avonds in een enorm charmante houding uitgeteld op de bank te dromen van een vakantie. Om even een indicatie te geven, vorige week maandag 700 aankomsten, afgelopen maandag 700 aankomsten, aankomende vrijdag 812 aankomsten om precies te zijn. Het park telt 988 cottages, dat betekent een gezellig gevuld park, maar ook heel veel drukte op het werk. Het zou me niks verbazen als afgelopen maandag heel Duitsland is uitgelopen, dat is namelijk op het moment de overgrote meerderheid op het park. De Fransen die ik deze week heb gesproken zijn op 2 handen te tellen.
Eigenlijk zou ik van elke dag wat op moeten schrijven om te onthouden wat ik allemaal heb meegemaakt, maar na een dag werken heb ik daar echt de puf niet meer voor. Heel jammer als ik me bedenk dat ik nu dus de helft van de leuke momenten om te vertellen vergeten ben. Momenten met gasten, genante momenten in de kantine of met collega’s, daarom ga ik maar vertellen wat ik nog wel weet in de hoop dat daarmee mijn geheugen weer een beetje wordt opgefrist.
Laat ik maar beginnen met mijn kantine-ervaring van vorige week dinsdag. De eerste keer dat ik het woord langue de boeuf op het menu zag staan, ging er diep in mij een alarmbelletje rinkelen die zei dat ik ooit in de Franse les dit woord heb geleerd en daarbij heel hard heb geroepen dat ik het NOOIT VAN MIJN LEVEN zou gaan eten. Echter drong die alarmbel nog niet zodanig door, dat ik dacht, laat ik het afslaan, waarop vrolijk mijn bord werd vol geschept. Het smaakte niet heel geweldig, maar op zich wel aardig, alhoewel, wel een beetje glibberig. Vorige week dinsdag hadden ze het samen met patat weer op het menu staan, waarop ik voor de derde keer in al die weken mijn bord liet volscheppen met drie lappen langue de boeuf. Al na de eerste paar happen schraapte ik met mijn mes over het vlees, me, niet voor het eerst, hardop afvragend van wat voor beest dit vlees eigenlijk was gemaakt. Willemijn en ik maakte al grapjes over inktvissen, dat had ik misschien nog enigszins kunnen verwerken, hoewel dat beest me ook niet erg aanstaat. Toen kwam Jordan, van de animatie, bij ons zitten en die begon al meteen heel hard te lachen en vrij hysterisch te roepen dat ik langue de boeuf had gegeten en of ik het lekker vond. Ik dacht nou komt het, ik heb voor het eerst van me leven inktvis gegeten. HOE ga ik dit verwerken? Maar nee hoor, het bleek vlees van een stier te zijn. Ik kon de laatste hap van de drie lappen dus met een gerust hart doorslikken. Of toch niet, hij was blijkbaar niet uitgepraat. Jordan trok namelijk zijn mond open en riep: ‘Langue de Boeuf is dit,’ waarop hij vrolijk op zijn tong wees. Ik viel bijna van mijn stoel. Ik had gelukkig nog een half uur de tijd om bij te komen, want anders hadden ze me terug moeten dragen. Hij moest het ook meteen de hele kantine laten weten. Willemijn merkte nog voorzichtig op dat ik wit weg trok en ik moet zeggen dat ik me dat heel goed kon voorstellen, aangezien ik me niet veel beter voelde. Ik durfde alleen de kantine niet uit te rennen aangezien Willemijn vlak daarvoor al half stikkend, zich verslikkend, naar buiten was gerend en daarbij de aandacht van meerdere mensen had getrokken. Tot nu toe heb ik elke dag wel een opmerking van Gaël over de langue de boeuf gekregen en ik ben bang dat dat tot het einde van mijn stage nog zo doorgaat. De alarmbellen rinkelen nu dubbel zo hard wanneer ik het zie liggen. Nooit meer - Plus Jamais!
Werk is niet alleen maar werk. Werk is ook lol en vervelend doen en grapjes uithalen, met name met Vincent en Gaël. Zo beschikken we bij de receptie over de stempel ‘encaissé’, wat betaald betekent.
Willemijn heeft met dank aan Vincent 4 dagen lang met zo’n stempel op haar hand rondgelopen, Vincent is al meerdere malen zijn telefoon kwijt geweest, heeft al een aantal keer zijn wekker om 2 uur 's nachts moeten uitschakelen en heeft pas zijn sigaretten verspreid door het kantoor terug gevonden met een briefje En Francais dat iedereen ze gratis mee mocht nemen en zo worden onze armen regelmatig onder gekleurd met verschillende kleurtjes. Met Gaël zit je altijd wel in een propjesgevecht, vliegen de elastiekjes je om de oren en hij treitert ons altijd als hij eerder klaar is met werken dan wij. Hij is inmiddels omgedoopt tot Gale en hoort het dubbel zo hard als wij eerder klaar zijn dan hij. Jup, we vermaken ons wel tijdens het werk.
Afgelopen weekend had ik een paar dipmomenten. Niet zo erg dat ik op het punt stond de trein naar huis te pakken, sorry pap en mam, maar ik was gewoon niet helemaal fit. Knallende koppijn en vermoeidheid waren de hele tijd in gevecht om mijn aandacht, waardoor ik liever in bed lag dan tussen mijn zieke collega’s stond. Het griepepidemie had la France ook bereikt.
Dit weerhield ons er natuurlijk niet van om op zondagavond tijdens de karaokeavond naar de bowlingbar te gaan. Madame en madame hadden zich namelijk voorgenomen om te gaan zingen. Ja ja, op de karaokeavond. Sterker nog, we waren vorige week dinsdag al gegaan en hadden toen besloten dat we de volgende keer zouden gaan zingen, maar dat we dan van tevoren wel nog even moesten oefenen. Oké, ik kan achteraf gezien ook wel door de grond zakken van schaamte, maar we hebben echt geoefend, muziek keihard aan, deodorantbus in de hand en zingen maar. Eerlijk is eerlijk, we hadden nog net geen dansje ingestudeerd, hoewel we onze performance al erg duidelijk voor ons zagen. Op de bowlingbar, bij mensen aan tafel, liggend op de vloer. Je kan je natuurlijk voorstellen dat als we dit hadden gedaan, ik dit niet had vereeuwigd op het internet. Het verbaasd me trouwens wel dat onze vrienden van de security niet op de stoep stonden wegens klagende buren. Misschien zongen we dan toch niet zo slecht als we dachten?
In ieder geval, de karaoke dus. Het boek met liedjes: check. Inschrijfpapiertje: check. Publiek: check. Ingestudeerde performance: check. Denkbeeldig stond eigenlijk alles al op papier.. alleen toen vervolgens Pierre-Edouard, van de animatie, een liedje ging zingen en daarbij bijzonder enthousiast omhelst werd door één of andere kerel, begonnen we te twijfelen. Toen dezelfde kerel het bij de volgende net zo enthousiast deed zagen we onmiddellijk af van het plan en besloten we dat toekijken ook al erg gedurfd was met al die waaghalzen. Ik heb de pen die Pierre-Edouard me aanbood dan ook heftig hoofdschuddend afgeslagen.
Uiteindelijk waren we aan het einde van de avond een pacman, een uitnodiging om te biljarten, een gekregen piña colada en een hoop lol rijker. De gekregen piña colada hadden we te danken aan de 2 jongens die ons ook hadden uitgenodigd om mee te biljarten, deze uitnodiging hebben we afgeslagen. Ik krijg zo langzamerhand het gevoel dat die Fransen geen betere manier weten om aandacht te krijgen dan te biljarten, we hoeven toch niet te gaan BILJARTEN om een gesprek op gang te brengen?! Ze hadden geen flauw idee dat we hier werkten, dus stonden ook wel paf toen verschillende collega’s ons kwamen begroeten met 2 zoenen. Toen ze ook nog eens 2 piña colada’s voor ons gingen bestellen, kwamen we helemaal niet meer bij. Had ik al gezegd dat ze de uitnodiging voor het biljarten al wijzend hadden gedaan en verder de hele avond geen woord tegen ons hebben gezegd? De barjongens konden ook weggedragen worden en we voorzagen alweer dat binnen no time de hele receptie op de hoogte was. Al met al een erg plezierige avond gehad.
Nou, na zondag begon de chaos hoor. Op de één of andere manier komen we bij de receptie drastisch mensen tekort. Ik moet sowieso bekennen dat ik de hele communicatie en organisatie een beetje waardeloos vind. Ze hebben alleen maar fulltime werkkrachten in dienst, dus ze zijn ook niet in staat mensen voor een dag op te roepen als er iemand spontaan uitvalt. Dan is de hele receptie dus in rep en roer, leidinggevenden tot hysterisch aan toe en moeten alles op alles gezet worden om de drukte aan te kunnen. Ik begrijp daar dus helemaal niks van. Er zijn 2 collega’s weg gegaan, wat al lang van tevoren bekend was, waarom zijn ze niet bijtijds op zoek gegaan naar nieuwe mensen? En waarom nemen ze niet wat parttime werkkrachten aan? Het enige voordeel dat ik uit deze organisatie haal, is dat ik straks een goed verbeterpunt heb voor mijn stageverslag voor school! Inmiddels zetten ze uit gebrek aan mensen maar mensen van de animatie op maandag en vrijdag op de FFCI en mensen van de boutique. Daarnaast hebben ze 2 mensen van het uitzendbureau tot eind april, die afgelopen maandag begonnen zijn.
Zoals ik al zei, na zondag begon de echte chaos. Maandag zouden Willemijn en ik allebei op de FFCI staan, zij van 10:00-18:00 uur en ik van 11:00-19:00 uur. Toen ik aankwam op de receptie stond het al vol met mensen en tussen die mensen zag ik zowaar Willemijns hoofd opduiken. Daar ging het al helemaal mis, we hadden samen een dagje rennend op de FFCI gepland en niet alleen Marissa rennend op de FFCI. Toen ik het kantoor binnen kwam was daar Christine van de boutique al en kwam mijn leidinggevende Anne hysterisch achter me aan, want iemand had afgebeld en iemand had van dienst gewisseld en niemand had het haar verteld en vandaag kwamen de uitzendkrachten en bladiebla… Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik moest wachten op Guillaume, van de animatie, en op Delphine van het uitzendbureau die vandaag voor het eerst zou meedraaien. Christine moest met Anne, de andere uitzendkracht vast kleding gaan halen. Dus terwijl Anne, mijn leidinggevende, weer het kantoor uitstormde, heb ik onderuitgezakt op een bureaustoel plaats genomen, me afvragend waarom ik vanochtend ook al weer uit bed was gekomen? Voor ik het wist ging de deur weer open en stapte zowaar, terwijl ik in een uiterst charmante houding op de stoel hing, de directeur binnen, gevolgd door 6 mannen, waarmee onmiddellijk het kleine benauwde kantoortje gevuld was. Terwijl ik herhalend bonjour zei en ondertussen mezelf in een fatsoenlijke houding probeerde te werken, was ik met mijn hoofd al half het kantoor uit van schaamte, achteraf hoorde ik ook nog eens dat het niet alleen de directeur van Center Parcs was, maar dat daar tussen die mannen ook nog eens de directeur van EuropaPark had gelopen. Een baan bij EuropaPark kan ik dus ook wel op mijn buik schrijven. Over charmant gesproken. Niet dat ik eigenlijk al eens heb overwogen daar te gaan werken.. eigenlijk heb ik überhaupt nog nooit overwogen ergens in de toekomst te gaan werken.. goed, ik dwaal af.
Met Delphine ben ik uiteindelijk kleding gaan halen en vervolgens naar de FFCI gereden in de voiturette. Normaal gesproken is het tot een uur of 2 erg rustig op de FFCI en begint dan tot ongeveer 4 uur, half 5 de drukte. Echter stond er om half 11 al een enorme rij auto’s en waren daar Blandine en Guillaume, op wie ik de hele tijd had zitten wachten en die niet was komen opdagen, al aan het rennen. Achter ons aan kwamen Christine en Anne in een andere voiturette aan. Chaos ten top toen Blandine de beiden uitzendkrachten onder haar hoede nam, Christine zich daarmee ging bemoeien en Guillaume en ik maar van auto naar auto aan het rennen waren. Nou ja, ik was aan het rennen en Guillaume was vooral alle Duitsers aan het vermijden, krampachtig op zoek naar Fransen. Toen bleek dat er bijna alleen maar Duitsers waren, besloot hij over te gaan op een andere tactiek, namelijk het cottagenummer opvragen en mij vervolgens met de gegevens opzadelen, waardoor ik het grootste deel van de dag 2 auto’s tegelijk had. Uiteindelijk duurde het ook een poos voor de uitzendkrachten het werk in de vingers hadden. Ik weet nog wel van mijn eerste dag op de FFCI, bij de derde auto riep Blandine al vrolijk tegen me dat ik het nu zelf moest gaan doen, terwijl ik van haar hele verhaal geen woord had begrepen. Ik nam het ze dus ook niet kwalijk dat het niet helemaal goed verliep, echter betekende dat wel een extra lange rij auto’s en een hoop drukte. Gelukkig werden we uiteindelijk versterkt met Pierre-Edouard, Gaël en Audrey.
Even voor iedereen die nog van plan is ons op te komen zoeken, vermijd vooral het bospad met de fiets. Toen ik gisteren vrij was en boodschappen ging doen, had ik bedacht met fiets en al het bospad te nemen, want misschien dat dat wel sneller was. Ik vraag het me af. In ieder geval ging ik best lekker hard over dat hobbelende pad. Kwam nog wandelaars tegen die ik vriendelijk gedag zei, genoot van de natuur en omgeving om me heen en beelde me in ene in dat ik op een mountainbike zat. De keren dat ik daarop heb gezeten zijn ook op 1 hand te tellen, dus waar ik het idee vandaan haalde weet ik ook niet, misschien kwam het door mijn snelheid. Toen ik een groep wandelaars passeerde, besloot mijn fiets me duidelijk te maken dat ik niet zulke rare ideeën moest hebben en dat het helemaal geen mountainbike was, waarop hij bleef hangen achter een boomstronk en ik bijna van me fiets kieperde. Ik schaamde me dood. Ik denk nog wel 2 keer na voor ik weer zo hard dat pad neem!
De afgelopen week was dus drukte drukte drukte met al die Duitsers, maar daardoor ging de dag wel lekker snel. Wanneer je je eerste zucht slaakte dat je eigenlijk wel eens toe was aan pauze, bleek je al 5 uur aan het werk te zijn en werd het ook wel tijd voor een pauze. Daarna hoefde je dan lekker nog maar 2 uurtjes te werken en dat scheelt een hoop. Vandaag hadden we toch weer wat genante momenten. Willemijn was vandaag vrij en kwam gezellig bij mij in de kantine eten, dus wij om 14:00 uur naar de kantine. Ik was al heel erg blij dat ik die 812 pochettes niet hoefde te maken, ik stond heerlijk de hele dag tussen de Duitsers achter de receptie. Eenmaal in de kantine aan tafel kwam een collega van de fotoservice bij ons zitten. Of nou ja, het duurde even voor hij zat, hij kieperde namelijk eerst zijn complete dienblad voor onze neus van tafel, waarop Willemijn en ik tegelijk met stoel en al achterover schoven. Het koste ons alle beheersing van de wereld om niet in lachen uit te barsten. Het was vooral zo gênant omdat de hele kantine stil was gevallen en allemaal naar onze tafel zat te kijken. Ik hoop dat mij dit nooit overkomt, want ik zou echt niet weten wat ik zou moeten beginnen. Willemijn riep al dat ze niet meer terug zou durven komen en de rest van het uur op de wc zou uitzitten. Dat lijkt mij ook wel een geschikte plek na zo’n gênant moment. Hij kwam in ieder geval weer vrolijk aan onze tafel zitten, maar wij waren inmiddels zo melig, dat er geen land meer te bezeilen was. Gaël had de hele dag al op het callcenter gezeten en had knallende hoofdpijn, dus toen hij langs de kantine liep en ik wilde begon te zwaaien, vertrok zijn hoofd in een grimas. Ik denk dat hij ons na het propjes gooien en ons geblèr om n’importe quoi ook wel zat was. Maar, hij gaat morgen wel trouwen met Willemijn dankzij moi, dus er is toch nog iets goeds uit de pauze voort gekomen.
O ja, voor ik het vergeet, ik denk dat Wil binnenkort een date heeft, maar daar mag ik niet te gedetailleerd over uitweiden. Toen ik vanmiddag in ieder geval met een kan water naar de receptie liep, omdat Gaël koffie nodig had en ik hem al zo dwars gezeten had dat ik maar heel lief water voor het apparaat was gaan halen, hoorde ik in ene, ‘Salut Maris!!!’ De stem sloeg lichtelijk over en kwam me heel bekend voor, maar het duurde even voor ik haar op het pad tussen de tropische planten zag staan. Dat was dus Willemijn waarvan ik 2 minuten daarvoor nog afscheid had genomen na de pauze. Het verhaal werd nog vreemder toen ze er ‘ca va’ aan toevoegde alsof ze me voor het eerst die dag zag. Ik had van verbazing al bijna de kan water over mijn schoenen gekieperd, toen ik daar in ene ook … zag staan!! Sorry voor het gebrek aan informatie, die mag ik wegens privé omstandigheden van persoon in kwestie niet vermelden. Hij deed ook nog een duit in het zakje door ‘ca va’ te roepen terwijl ik ook hem tijdens de pauze al had gezien! Ik maakte me lichtelijk zorgen aangezien hij tijdens de pauze al 2 keer plagend zijn tong naar haar had uitgestoken. Ik bedoel, joehoe, als ik ze dan ook nog eens tussen de tropische planten vind, dan zou het vreemd zijn als ik me geen zorgen maakte.. toch? Ze stonden een beetje om mekaar heen te draaien en schaapachtig te lachen, terwijl ik daar nog altijd met een kan water een beetje glazig van de één naar de ander stond te staren. Ik kreeg het gevoel alsof ik midden in een heel ongemakkelijke situatie was beland en als reddingsboei moest dienen of iets in die trant, maar nou ben ik niet zo dol op ongemakkelijke situaties, ik geloof dat ik nog heb geroepen dat ze een afspraak met hem moest maken, voordat ik heel hard door ben gelopen naar de receptie waar Vincent nog even doodleuk zijn voet uitstak waardoor ik het kantoor binnen kwam struikelen en bijna Gaël onderdompelde in zijn eigen water. Uiteindelijk hebben ze spannend genoeg elkaars facebook uitgewisseld. Dit verhaal krijgt nog wel een staartje. Ik houd jullie op de hoogte.
Voor degene die het einde van mijn enorme verslag hebben weten te bereiken en niet halverwege zijn afgehaakt, hele fijne avond! Ik ben bang dat ik weer het een en ander vergeten ben te vertellen, maar ik geloof dat dit verslag toch wel zijn limiet heeft bereikt.
Morgen werk ik van 10:00-18:00 uur op de receptie en godzijdank met die 812 aankomsten niet op de FFCI. Willemijn staat van 14:00-22:00 uur op het cyclecentre omdat ze daar mensen nodig hadden! Dat besef is de afgelopen avond ook al een paar keer hard doorgedrongen. O ja, nog een laatste toevoeging, mogelijk staan morgen mannen van de maintenance op de stoep voor een feestje, we waren even vergeten dat Wil tot 22:00 uur moet werken. We hebben ze eigenlijk ook helemaal niet uitgenodigd, dat hebben ze zelf gedaan, dus wat mij betreft mogen ze dat feestje op de stoep vieren terwijl ik binnen ga skypen met het thuisfront.
Fijne avond allemaal en slaap lekker alvast!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
